Toen ik zo’n zes jaar geleden hoogzwanger rondliep van ons derde kindje Denise, kochten wij een tweedehands autootje voor mij: een Ford Fiësta. Een peuter, een dreumes én een baby op de fiets hijsen was niet meer te doen. Bovendien was de supermarkt ver weg én had ik een halve baan.  Toen was onze ‘brik’, zoals Edwin de Fiësta snel noemde, zeven jaar oud en had al eens de wereld rondgereden. Er stonden zo’n 45.000 kilometers op de teller. Toen ik zo’n zes jaar geleden hoogzwanger rondliep van ons derde kindje Denise, kochten wij een tweedehands autootje voor mij: een Ford Fiësta. Een peuter, een dreumes én een baby op de fiets hijsen was niet meer te doen. Bovendien was de supermarkt ver weg én had ik een halve baan.  Toen was onze ‘brik’, zoals Edwin de Fiësta snel noemde, zeven jaar oud en had al eens de wereld rondgereden. Er stonden zo’n 45.000 kilometers op de teller.

Afgelopen week moest de brik naar de garage voor de APK. Dagen daarvoor surfte Edwin al over het internet op zoek naar een nieuwe auto. Mijn Ford Fietstas had al zo’n grote staat van dienst, dat mijn wederhelft niet kon geloven dat ie die APK zou halen. In de afgelopen zes jaar heb ik er namelijk nog eens honderdduizend kilometer mee gereden. Naar het consultatiebureau, peuterspeelzaaltjes, school, zwemles en turnles. Hele vrachten etenswaar heeft de brik naar huis vervoerd en hij heeft heel wat reisjes gemaakt door Limburg en Brabant voor werk of op weg naar een speeltuin.

We hadden er nauwelijks kosten aan. Eén keertje heeft ie me laten staan omdat de accu het loodje had gelegd. En zelfs tijdens de afgelopen winter met sneeuw en kou heeft ie zich kranig gedragen. Het motortje bleef draaien als een tierelier. Terwijl heel wat nieuwere auto’s met pech langs de snelweg stonden, tufte ik per brik lekker door naar Den Bosch. Je zou denken dat daar toch een keer een eind aan moet komen.

Dus zaten Edwin en ik ’s avonds na het achtuurjournaal achter de PC kwijlend te kijken naar allerlei nieuwe auto’s in blitse kleurtjes. Ik vind ’t allemaal leuk: fuchsiaroze, kikkergroen of kobaltblauw (brik is grijs). Bovendien hebben ze bijna allemaal een ABS remsysteem (brik heeft gewone remblokjes), airconditioning (in de brik kunnen alleen de raampjes open), verwarmbare voorruit (nooit meer ijskrabben) en een cd-speler (brik heeft alleen een cassetterecordertje). Nou, zo’n nieuwe wil ik wel…

Op de APK-dag belt de monteur al na een uurtje: “Uw Ford Fiësta is klaar”. “Klaar?” zegt Edwin verbaasd. “Zijn er geen reparaties aan?” “Nee hoor, mijnheer, we hebben een lampje vervangen en olie bijgevuld, dat is het.” Voor een paar tientjes kan ik dus weer een jaar lang doorsnorren. Zonde om duizenden euro’s neer te tellen voor een nieuwe. Maar toch ook wel een tikkie jammer dat een nieuw autootje op de lange baan is geschoven.  

Vanmorgen parkeerde ik de brik in Eindhoven. Bij de parkeerautomaat die gerund wordt door de firma ‘Brick’ haal ik een ticket. En wat staat er op de achterkant? ‘Je bent getikt als je niet bri(c)kt!’ Ze hebben groot gelijk…

Brechje