Deze zomervakantie is anders dan andere vakanties geweest. Twee van onze zonen beginnen aan hun bachelorstudie en een daarvan gaat op kamers wonen. En een derde gaat een masterstudie en op kamers. Ook op religieus gebied wil je dan je kinderen van alles meegeven. Deze zomervakantie is anders dan andere vakanties geweest. Twee van onze zonen beginnen aan hun bachelorstudie en een daarvan gaat op kamers wonen. En een derde gaat een masterstudie en op kamers. Ook op religieus gebied wil je dan je kinderen van alles meegeven.

Zo hebben we eerst een studentenpastor benaderd. Die zei dat hij zeker wel iets voor onze zoon kon betekenen bij het zoeken naar geschikte huisvesting. En dan met name om onze zoon in contact te brengen met katholieke studenten die hem wellicht verder konden helpen. Maar onze zoon kon het beste dan zelf contact met hem opnemen.

Toen onze zoon actief begon met zoeken naar een kamer heeft hij ook die studentenpastor benaderd. Dat deed hij. Hij had, naar hetzelfde mailadres als wij, een email gestuurd. Maar hij kreeg lange tijd geen respons. Hij had inmiddels vrij snel een kamer gevonden. En toen ik hem vroeg of hij nog antwoord had gehad van de studentenpastor zei hij: “Het had vrij lang geduurd. En het antwoord dat ik kreeg daar had ik niet veel aan. Die pastor zei dat hij veel in het buitenland is en dat ik me het beste kon inschrijven bij studentenhuisvesting en studentenverenigingen.” Zo’n antwoord was natuurlijk wel teleurstellend.

We hebben onze zoon overigens aanbevolen om voor en na het eten te blijven bidden. Toen mijn zoon en ik samen met boedelbak met bed, studeertafel, kast, stoel etc aankwamen bij zijn kamer en alles uitgeladen hadden, werden we door zijn toekomstige huisgenoot uitgenodigd om te blijven eten. Dat was erg aardig en we grepen de uitnodiging aan. Ik greep ook de kans aan om te vragen of het even stil kon zijn omdat wij gewend zijn om voor en na het eten te bidden. Het was geen enkel probleem, maar zo was in ieder geval duidelijkheid omtrent zo’n bidgewoonte geschapen.

We hebben uitgebreid gezocht naar een “goede kerk” in de grote studentenstad. Onder een goede kerk versta je een kerk waar in ieder geval de Eucharistie waardig opgedragen wordt volgens het altaarmissaal, door een priester die begrijpt en gelooft wat hij doet en die van harte de Mis opdraagt. Uiteraard is er nog veel meer over te zeggen.

We vonden een kerk waarvan ik de priester kende van de diakenopleiding en waarvan we van andere katholieke mensen gehoord hadden dat het bij hem goed kerken was. Via de website kom je tegenwoordig ook veel te weten, ook praktische dingen als bereikbaarheid. Verder blijkt de kerk één metrohalte dichterbij de studentenkamer te zijn dan de halte bij het universiteitsgebouw. Dus ook vanuit de kamer uitstekend bereikbaar.

We zijn in deze vakantietijd met het hele gezin op zondag naar die kerk gegaan. Heel fijne viering en er werd door een redelijke hoeveelheid mensen, jong en oud, goed meegebeden. Tot slot nog een hand van de pastoor gekregen bij de uitgang. Een parochieblad en een aanmeldformulier meegenomen. Mogelijk dat onze zoon in de weekenden voorlopig nog thuis komt en bij ons kerkt. Anders is de kerk die we in die studentenstad gevonden hadden een uitstekend alternatief. Integreren kan hij daar bij die geloofsgemeenschap door bijvoorbeeld bij het aanmeldformulier aan te kruisen dat hij acoliet wil worden. Ik geef maar een mogelijkheid aan.

Na de kerk liet onze zoon met trots zijn kamer aan ons zien. Wij hadden vlaai meegenomen, ook voor de nieuwe huisgenoot van onze zoon. Tevens heb ik zijn kamer ingezegend. Een kruisbeeld voor de kamer had hij meegenomen. En hij kreeg van ons ook een cadeau: Youcat. De recent uitgebrachte catechismus voor jongeren. We adviseerden onze zoon dat hij regelmatig, misschien ’s avonds voor het slapen gaan, bidt, zich bezint en verder wat leest om zijn geloof te behouden en te versterken. Als ouders wilden we hem bij het op kamers gaan begeleiden in de zelfstandige beleving van het geloof. Het is spannend. Gaat hij er zelf mee aan de slag?