Naast een weldadige zon, het prachtige Zuid Franse landschap en een fijn vakantiehuis hebben wij deze zomerperiode ook een religieuze dimensie gegeven. Naast een weldadige zon, het prachtige Zuid Franse landschap en een fijn vakantiehuis hebben wij deze zomerperiode ook een religieuze dimensie gegeven.

Avignon

Het gebied in de Provence was ooit gebied van de Paus. In Avignon is het indrukwekkende paleis van de pausen uit de 14e eeuw. In Rome was zo'n strijd dat een Franse kardinaal die tot paus gekozen was besloot: “ik ga niet naar Rome, ik blijf in Frankrijk.” De heilige Catharina van Siëna en de heilige Birgitta van Zweden zeiden tegen de zevende paus die in Frankrijk was dat hij toch echt terug moest naar Rome. De Franse koning had namelijk veel macht over die pausen in Frankrijk. Toen de paus in Rome aan kwam kozen de Franse kardinalen een tegenpaus. Toen waren er dus twee pausen. Wat een verwarring in die tijd voor de gewone gelovigen! Gelukkig is het weer goed gekomen.

De paus die het eerste gedeelte van het paleis in Avignon bouwde was nogal bescheiden. Maar een van zijn opvolgers pakte fors uit. Hij bouwde nieuwe torens tegen de oude aan. Zo werden vertrekken zoals de keuken groter. Ook liet hij veel wanden en plafonds op bijzondere wijze schilderen, liet veel met glaswerk doen en organiseerde grote eetpartijen en via de (Nederlandstalige) audiotour werd ons uitgelegd dat hij een heel speciale behandeling kreeg van  de mensen, erg op een voetstuk gezet werd. Er was ook een pauselijke schatkamer waar behalve de paus alleen nog maar de kamerheer mocht komen. De schatten werden onder andere beschermd door ongelofelijk dikke muren.

Vorige eeuw haalden ze bij toeval een van de vloertegels weg. Na eeuwen werden toen dus bij toeval de grote sommen geld en geschenken ontdekt. En het paleis had toch een hele tijd als kazerne gefunctioneerd toen er geen pausen meer woonden. Die soldaten hadden er dus al die tijd ook niets van geweten. Gelukkig waren er ook meer stichtende dingen te horen en te zien in het pauselijk paleis. Zoals bij de zogenaamde Johannes kapel. Daar werd via muurschilderingen uit het leven van Johannes de Doper en Johannes de Apostel een prachtige verbinding tussen het oude en nieuwe testament gelegd.

Le Barroux

In 1980 is de eerste steen van een nieuw Benedictijner klooster gelegd en inmiddels zijn er zo'n tachtig monniken waarvan de meesten ruim onder de vijftig jaar lijken te zijn. En er zijn concrete plannen om elders in Frankrijk een nieuw klooster te gaan bouwen.

Sinds enkele jaren is door de Paus in een officieel schrijven de zogenaamde Tridentijnse Mis aanbevolen. Tot het 2e Vaticaanse Concilie begin jaren zestig was de vorm gedurende vier eeuwen anders dan de Eucharistie zoals die tegenwoordig gevierd wordt. De liturgie in het klooster van Le Barroux wordt helemaal volgens de Tridentijnse ritus gevierd. Van de Tridentijnse mis had ik wel gehoord, maar ze is van voor mijn tijd. In Nederland komt die bijna niet voor heb ik gezien. Mij sprak wel aan dat het erg devoot was, misschien doordat heel direct de eer aan God tot uitdrukking komt in de liturgie.

Het Eucharistisch gebed wordt geheel in stilte door de priester gedaan terwijl hij alleen op de Eucharistische gaven gericht en geconcentreerd is. Alle gelovigen ontvangen  knielend op de tong de Heilige Communie.  Er is een andere, plechtigere wijze van uitdrukken in de gebeden die uitsluitend in het Latijn zijn. De preek is in de landstaal en was, als je een beetje Frans kon, goed te volgen en ook heel toegankelijk. Toch maakte de authentieke wijze waarop de monniken de liturgische handelingen en zang verrichten wellicht het meeste een weldadige indruk op ons en de vele andere gezinnen die van heinde en verre gekomen waren en dus zorgden voor een meer dan volle kloosterkerk.

Heilige Pastoor van Ars

Dertig  kilometer ten noordoosten van Lyon ligt het plaatsje Ars sur Formans. Niet ver van de snelweg waarover wij terugreden van vakantie. Ars is een bedevaartsplaats vanwege pastoor van Ars die daar leefde in de 18e eeuw. Waarom kwamen mensen destijds uit heel Frankrijk naar dit kleine gehucht om te gaan biechten bij deze pastoor? Sommige dagen zat hij wel zeventien uur in de biechtstoel. Hij scheen de mensen innerlijk erg goed te kunnen doorzien en met God te kunnen verzoenen. Een half woord en hij wist al precies wat je moest opbiechten of zelfs wat je vergeten was te zeggen. Eens was hij aan het huilen toen iemand gebiecht had. De biechteling snapte het niet en vroeg waarom de pastoor huilde. “Omdat jij geen spijt over je zonde hebt, daarom huil ik in plaats van jou.” Indrukwekkend!

De duivel heeft zich ook hoorbaar en zichtbaar met die pastoor bemoeid omdat hij het vreselijk vond dat de pastoor de mensen zo bij God bracht. Die duivel maakte 's nachts vaak enorme herrie om de pastoor schrik aan te jagen. Ook stak hij eens zijn bed in brand. Dat bed is nog te zien in de pastorie. Door zijn manier van biecht horen, zijn intense wijze van eucharistie vieren en gebed en naastenliefde is hij door de kerk officieel als voorbeeld gesteld voor alle priesters. Onze huidige paus heeft in 2005  het hart van de heilige pastoor van Ars, dat daar bewaard werd in de heilig hart kapel, over laten brengen naar zijn privé kapel.

Bevoorrecht voel je je als je onderweg dit bedevaartsoord aandoet en je in de basiliek aan komt en er zojuist een eucharistieviering begonnen is in de zijkapel waar het nog intacte lichaam van de pastoor van Ars in een schrijn ligt.