Wanneer iemand er alleen voor staat, ga je aspecten van de opvoeding die meer bij de andere partner lagen, overnemen. En ook de mensen uit de omgeving, het schoolmilieu, de buurt voeden mee op. In eenoudergezinnen kan ook een heel bijzonder warme sfeer ontstaan tussen de ouder die overblijft en het kind.
Juist omdat er veel lijden is geweest. En vaak is men daardoor weerbaarder voor tegenslagen geworden. Er is in veel gevallen een grote solidariteit binnen zo’n gezin. Het is niet allemaal negatief. Het wegvallen van een partner kan ook een aantal krachten losmaken. Ik hoorde laatst een jongetje van negen, van wie de vader was weggegaan, tot zijn moeder zeggen: “Je moet niet wenen, mama. Ik zal nu een beetje papa voor u zijn en voor u zorgen.” De directe familie of de andere kinderen van het gezin, als ze niet alleen zijn, kunnen ook een belangrijke opvoedende rol hebben. De aanwezigheid van broertjes of zusjes kan ook veel betekenen. Het landschap van een kind dat alleen is, is heel anders dan van een kind dat met andere kinderen opgroeit. Ze kunnen ten opzichte van elkaar zeer opvoedend zijn.
(bron: interview met kardinaal Danneels in Katholiek Nieuwsblad)