Ten kantore bij het Katholiek Nieuwsblad zit een redacteur die een fervent Aldo-fan is. Even pro memori: Aldo is ons half Italiaans buurjongetje. Met de nadruk op jongetje. Als hij eens hier komt spelen is ons huis binnen drie tellen één groot kippenhok, met Aldo als haan. Gillend rennen de dames in of rondom het huis met Aldo er achteraan. Ten kantore bij het Katholiek Nieuwsblad zit een redacteur die een fervent Aldo-fan is. Even pro memori: Aldo is ons half Italiaans buurjongetje. Met de nadruk op jongetje. Als hij eens hier komt spelen is ons huis binnen drie tellen één groot kippenhok, met Aldo als haan. Gillend rennen de dames in of rondom het huis met Aldo er achteraan.

Om eerlijk te zijn, ik word van minder al gek, dus probeer ik dergelijke wantoestanden buiten de deur te houden of nog beter: te ontmoedigen. Ik ben dus helemaal niet rouwig als ze niet met Aldo maar met een lief zachtaardig vriendinnetje uit de straat kraaltjes gaan rijgen en geef ze daar graag een glaasje limonade met een spekje bij.

Maar ja, ik zit met die redacteur die mij gister mailde: “Dag Brechje, just as reminder: je staat voor de komende editie van KN ingepland. Inspiratie nodig? Laat Aldo weer eens wat middagen met je dochters spelen.” Ik denk dat ik Aldo eens een middagje op het KN-kantoor afdrop.

Naast mijn Aldo-vermijdende gedrag is er nog een probleem. Ik word geacht voor deze krant geregeld iets geloofsopbouwend te schrijven met enig stichtend gehalte over het gezinsleven. Ook wat dat betreft draagt Aldo niet zoveel bij qua normen en waarden. Integendeel.

Een paar weken geleden was ik met Denise boodschappen doen in de supermarkt bij ons in de wijk. Voor de zuivelafdeling kwamen we Aldo met zijn moeder tegen. Dat was een mooie gelegenheid om even bij te praten en bovendien had ze nieuws want Aldo’s grote zus was net het weekend ervoor op kamers gaan wonen in de stad waar ze gaat studeren. Een groot gebeuren dus in hun gezin en Aldo’s moeder vond ’t spannend en was natuurlijk bezorgd of haar dochter het allemaal gaat redden. Zo stonden we zeker twintig minuten te kletsen terwijl Denise en Aldo wat rondom onze boodschappenkarretjes stonden te geinen.

Nadat ik met Denise alle boodschappen in de auto had gezet en naar huis reed, vertelde ze: “weet je wat Aldo heeft gedaan?” Dat belooft al niet veel goeds. “Toen jullie stonden te kletsen heeft hij een groot pak hagelslag XL met witte chocolade in het karretje van zijn moeder gegooid!” Daar heb je het gedonder al. “Maar ja, dat ziet ze toch bij het afrekenen?” wierp ik snel tegen. Maar Aldo had Denise er grinnikend van overtuigd dat die XL hagelslag toch echt wel op zijn boterhammen terecht zouden komen: “Dat ziet ze niet hoor. Bij de kassa denkt ze dat ze die hagelslag zelf in de kar heeft gegooid!”

Dat bedoel ik nou. Als u deze KN nou weghoudt bij uw kinderen en kleinkinderen, dan zal ik de volgende keer weer een bravere column schrijven. Ik denk niet dat Aldo daar in voorkomt. Maar je weet het niet. Da’s het mooie aan ons geloof: er is altijd hoop!

Brechje