“Mag ik vandaag met Cecile afspreken?” vraagt Floor mij. Floor is het negenjarige vriendinnetje van Cecile, dat in vrijwel alle opzichten grote gelijkenissen vertoont met Floddertje uit de boeken van Annie M.G. Schmidt. Dat ze óók een plukjeskapsel heeft is nog tot daar aan toe, maar bovenal heeft ze een neus voor ondeugd… “Mag ik vandaag met Cecile afspreken?” vraagt Floor mij.

Floor is het negenjarige vriendinnetje van Cecile, dat in vrijwel alle opzichten grote gelijkenissen vertoont met Floddertje uit de boeken van Annie M.G. Schmidt. Dat ze óók een plukjeskapsel heeft is nog tot daar aan toe, maar bovenal heeft ze een neus voor ondeugd. Als ik Floor en Cecile even niet in de smiezen houd – en de dames zijn de peuterpuberteit dus al járen voorbij – gaat het mis. Floor belt 112 of verleidt Cecile om met haar in de modder te stampen. Dus voor ik dit vriendinnetje meeneem, bedenk ik me heel, heel goed of ik dat lichamelijk en psychisch trek.

Maar. Bij Floor thuis is pasgeleden het achtste kindje geboren. Een kort rekensommetje leert dus dat ze met z’n tienen zijn, terwijl de eengezinswoning waarin ze leven hooguit ruimte heeft voor vier tot vijf mensen. Floor heeft een paar grote broers en zussen, dus ze hangen echt bijna met de benen buiten. Vlak voor de bevalling van het achtste kindje sprak ik de moeder van Floor, die niet echt blij keek. Het was me al opgevallen dat ze al lange tijd zo bleek zag. Heel openhartig vertelde ze: “Weet je, dit kindje was helemaal niet de bedoeling. De vorige ook niet. Ik werd gewoon steeds zwanger, ondanks allerlei maatregelen.” Na de bevalling van de een na laatste een klein jaartje geleden, voelde ze zich steeds beroerd en moe. Na een paar maanden ging ze naar de dokter. Toen ze zich meldde voor de uitslag van het bloedonderzoek zei de assistente: “Mevrouw, ik heb een afspraak voor u gemaakt bij de verloskundige.” De schok was groot. Ze bleek al vier maanden zwanger te zijn.

Mijn ontzag groeit toch wel voor haar. Gelovig zijn ze volgens mij niet bij Floor thuis en wat was het misschien verleidelijk geweest om dit kindje ‘weg te laten halen’. Vrijwel elke arts had een abortus in deze situatie volledig legitiem gevonden. Maar Floors moeder heeft niet de voor de ‘gemakkelijkste’ weg gekozen, en haar kindje gehouden.

Sindsdien kan ik eigenlijk niet meer goed ‘nee’ zeggen als Floor vraagt of ze mag komen spelen. Haar moeder heeft voor het leven van dit kindje gekozen, of ze het nu wel of niet lichamelijk en psychisch zou trekken. En dan loop ik – als rasechte pro lifer – te piepen over een paar uur Floor om me heen, wat haar moeder even wat extra rust zou geven? Dus als Floor haar vraag stelt, antwoord ik steeds vaker: “Ja hoor, Cecile kan afspreken. Bel je moeder maar om te zeggen dat ik je vanavond weer thuisbreng…”