Achtbaan“Nog een keertje mama!!!” roepen de dames Loenen na het vijfde rondje in de achtbaan. Terwijl ik nog moeite moet doen om mijn ene voet recht voor de andere te zetten, staan zij alweer in de rij bij de ingang. Dan kan ik wel denken dat ik jong ben, mijn lijf vertelt me iets heel anders… “Nog een keertje mama!!!” roepen de dames Loenen na het vijfde rondje in de achtbaan. Terwijl ik nog moeite moet doen om mijn ene voet recht voor de andere te zetten, staan zij alweer in de rij bij de ingang. Dan kan ik wel denken dat ik jong ben, mijn lijf vertelt me iets heel anders…

AchtbaanAls kind draaide ik graag rondjes aan de rekstokken in de pauze op school: vijfendertig keer vooruit en zesenveertig keer achteruit zonder te stoppen, om vervolgens gewoon in een rechte lijn de school weer in te rennen als de bel ging. Appeltje-eitje. Als ik nu één rondje draai, voel ik me alsof ik net een fles wijn heb leeggedronken.

Dus zeg ik tegen Cecile, Chiara en Denise dat ze nu een kwartiertje zonder deze moeder de attracties in dit pretpark af moeten gaan. Even een herstelmomentje languit op het gras. Duh, ik heb ook vakantie. Daar gaan ze, maar na tien minuten staan ze weer voor mijn neus: “Kom je weer mee mama? Want zonder jou is het veel minder leuk” zegt Denise. Einde rust, maar stiekem ben ik ook wel blij dat ze het blijkbaar toch nog wel fijn vinden dat ‘mama erbij is’. Over een paar jaar zijn ze me wellicht liever kwijt dan rijk.

Bij de zweefmolens mag ik er als volwassene gelukkig niet in en sta dus als zwaaiende moeder aan de kant, terwijl de dames door de lucht gaan. En daar vraag ik me filosofisch af op wie ik eigenlijk ‘leun’ in het leven zoals die kinderen het bij mij doen. Ik heb niemand meer nodig die mijn wasje draait, mijn eten kookt en me ’s avonds in bed stopt . Hoewel ik wel denk dat ik het zonder Edwin heel zwaar zou hebben.

Onze achterbuurvrouw is twee jaar geleden totaal onverwacht alleen komen te staan met haar drie kleine kinderen. Haar man kreeg een hartaanval toen hij na zijn werk een sprintje trok om de trein naar huis te halen. Ongelooflijk. Voor mij zou het leven overleven worden met als enige doel: mijn kinderen zo goed mogelijk begeleiden naar de volwassenheid. Als ik dat al zou redden, want ik geloof er niks van dat ik zo’n sterke vrouw ben als mijn achterbuurvrouw.

Maar, op de zwaarste momenten in mijn leven heb ik ook gemerkt dat ik nóg een vangnet heb: God zelf. Als het er echt op aan kwam heeft Hij me als een adelaar opgevangen en gedragen. Nooit goedkoop van: even bidden en een, twee, hupsakee, probleem opgelost. Maar Hij was er wel. In het diepste dal las ik ergens toevallig een bijbeltekst: “maakt u dus geen zorgen. Uw hemelse Vader weet wel dat gij al deze dingen nodig hebt..” of kwam iemand tegen die zei: “Ik heb zomaar voor je gebeden” of er kwam een oplossing die ik niet had kunnen bedenken. Kortom: Hij is werkelijk als een Vader. En blijkbaar ervaren we dat het diepst als we in de achtbaan van het leven écht over de kop gaan…

Brechje