“Rare jongens, die Amerikanen”, dacht ik afgelopen woensdagavond nog uiterst naïef bij de Walmart: meerdere mensen hadden hun kar tot de nok toe gevuld met flesjes water. “Rare jongens, die Amerikanen”, dacht ik afgelopen woensdagavond nog uiterst naïef bij de Walmart: meerdere mensen hadden hun kar tot de nok toe gevuld met flesjes water.

Ik liep door de supermarkt omdat ik vergeten was kaas te kopen voor op de boter­hammetjes van mijn kinderen die donderdag hun eerste echte schooldag hadden op de British International School of Houston. Dus stond ik in de rij bij de Walmart met m’n Hollandse Gouda in de hand te gniffelen om al die Texanen met bood­schap­pen­wa­gens vol water alsof ze hun zwembad ermee gingen vullen. “Zal ik ze vertellen dat er gewoon water uit de kraan komt?”, dacht ik nog.

Toen ik donderdagmorgen de kinderen naar school had gebracht en op m’n dooie akkertje nog even in de kapel van onze nieuwe parochie fijn in de aan­bidding had gezeten, bleek bij thuis­komst dat Edwin meermaals had gebeld: “kun je even bellen als je er weer bent?” appte hij.

Harvey was op komst en Edwin had voor mij een boodschappenlijstje. Het is dat al die nuchtere Europese mannen bij Edwin op het werk wisten te ver­tel­len dat zo’n storm daadwerkelijk kan leiden tot primitieve omstandigheden, anders had ik vrolijk voort gedacht dat die Amerikanen dramatiseren. In het verleden heeft de watertoevoer eerder het loodje gelegd en heeft de elektri­citeit er zelfs voor weken uitgelegen. Daar moet je op voorbereid zijn. Als ’t niet erger wordt bof je, want overstromingen komen vaak voor in delen van Houston. Gelukkig ligt ons huis op een klein heuveltje vlak bij een afwateringsgeul en hebben we er vertrouwen in dat we het droog houden.

Dus stond ook ik een uurtje later met een volle boodschappenkar in de rij met een flinke partij water. Dat had nog wat voeten in aarde, want de eerste de beste Walmart had geen flesje meer in het schap staan. Gelukkig is er nog een Duitse Aldi – mijn favoriete winkel inmiddels – die het water op de bon had gedaan: je mocht niet meer dan twee keer twaalf verpakte liters kopen.

Eigenlijk vond ik het wel een beetje leuk om voorraad bij elkaar te zoeken: het is toch een hele uitdaging om te bedenken wat je vijf dagen goed kunt bewaren zonder koelkast en ook nog gezond en lekker is om onverwarmd te eten? Maar dat was nog niet alles: ik moest ook op jacht naar emmers om te vullen met kraanwater om onszelf te kunnen wassen, voor ieder een zaklamp –die uitverkocht waren- , de auto van benzine voorzien en CNN in de gaten houden.

Inmiddels is Harvey losgebarsten: het is vrijdagavond en het stormt hard. Het ene kind vindt het eng, het andere vindt het een feest en roept: “Yes! Eindelijk een orkaan! Dat maak ik in Nederland nooit meer mee!!” Edwin meldt: “bij mijn collega aan de andere kant van de snelweg is de stroom al uitgevallen”. Misschien moet ik deze column dus maar niet meer vijf keer overlezen, maar als een speer naar het KN sturen voordat de Wi-Fi eruit ligt.

Over drie weken hoort u meer!

Brechje