Als ik in het hiernamaals wordt afgerekend op mijn naastenliefde, kom ik er vast niet best van af. Deze week heb ik diep in mijn hart namelijk flink gefoeterd op onze achterbuurman. Zijn tuin grenst aan die van ons en voor de tweede keer in twee jaar tijd komen er vanuit zijn tuin mollen onder de heg naar onze tuin gegraven om daar een groot maanlandschap van molshopen te creëren. Als ik in het hiernamaals wordt afgerekend op mijn naastenliefde, kom ik er vast niet best van af. Deze week heb ik diep in mijn hart namelijk flink gefoeterd op onze achterbuurman. Zijn tuin grenst aan die van ons en voor de tweede keer in twee jaar tijd komen er vanuit zijn tuin mollen onder de heg naar onze tuin gegraven om daar een groot maanlandschap van molshopen te creëren.

Onze achterbuurman heeft namelijk geen mollenpieper (die hebben wij ook maar heeft geen effect) maar een mollenratel. Voor dát geluid slaan die beesten per direct op de vlucht, in één rechte lijn naar ons stille, veilige, grasgroene en zeker pierrijke paradijs. Joost mag weten waar hij die elektronische ratel vandaan heeft. Ik kan hem in elk geval niet vinden op internet.

Van alles hebben we geprobeerd om de mol op andere gedachten te brengen: geurkorrels, -ballen en bierflesjes in de grond. We hebben de gangen met de tuinslang vol water laten lopen en ontploffingen aangebracht met mollencarbiet. Het helpt allemaal niets: de mollen worden er niet warm of koud van en trakteren je de volgende ochtend bij het ontwaken op een nieuwe verse molshoop in het laatste restje effen groen gras. Vorig jaar hebben ze zo de hele tuin doorgegraven tot aan het terras.

Uiteindelijk is er maar één remedie: mollenklemmen zetten. Daarvoor moet je je tuin nog verder ruïneren om die dingen in de grond te pluggen én er komt nog heel wat techniek bij kijken. De mol is namelijk niet gek: de klem moet diep genoeg gezet worden en met handschoenen aan, anders ruikt-ie verdachte mensengeur. Ook moet je ‘m niet zomaar voor het eerste het beste gangetje zetten, maar in zijn ‘snelweg’: de hoofdweg die hij gebruikt om door je tuin te sjezen. Gewapend met een schroevendraaier moet je uitpeilen waar die zich bevindt. Als er binnen 24 uur geen mol in de val zit, is het bewijs geleverd dat de mol slimmer is dan jij en moet de klem opnieuw gezet worden.

Aldus ben ik vorig voorjaar lekker zoet geweest met mollenvangen. En natuurlijk, de aanhouder wint en dus had ik op een dag beet. Maar helaas duurde het feest niet langer dan een dag of twee. Blijkbaar had-ie nog een broertje dat na het overlijden van diens familielid het gangenstelsel verder ging uitgraven, aangemoedigd door de ratel van de achterbuurman…..

Uiteindelijk kregen we de tuin molvrij en mochten we een jaar lang genieten van een effen gazon. Tot afgelopen maandag: achterin de tuin prijkte de eerste molshoop van het nieuwe jaar. Ook de buurman had weer heel behulpzaam z’n ratel geactiveerd om de mollen de kortste weg naar onze tuin te wijzen.

Ja, naastenliefde beleven is heel mooi als het een beetje op een afstand blijft: een euro geven aan de bedelaar bij de supermarkt ofzo, maar het wordt pas menens als het over je eigen huis en haard gaat…

Brechje