Yes, grote vakantie in de regen! Na een ochtendje hebben Cecile, Chiara en Denise het helemaal gehad: “Wat gaan we doe-oen?” vragen ze, “We vervelen ons…”. Gelukkig woont de familie Rijkers bij ons in de stad. U weet wel, het gezin van Henk Rijkers, de hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad. Zijn kinderen zijn ongeveer even oud als die van ons en bovendien kunnen ze het goed vinden met elkaar. Yes, grote vakantie in de regen! Na een ochtendje hebben Cecile, Chiara en Denise het helemaal gehad: “Wat gaan we doe-oen?” vragen ze, “We vervelen ons…”. Gelukkig woont de familie Rijkers bij ons in de stad. U weet wel, het gezin van Henk Rijkers, de hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad. Zijn kinderen zijn ongeveer even oud als die van ons en bovendien kunnen ze het goed vinden met elkaar.

Dus bel ik zijn vrouw Hanneke met de vraag of ze in is voor een ‘kidsruil’: Denise wil graag met Pieter –allebei tien jaar- bij de familie Rijkers thuis minecraften en Cecile en Chiara staan naast mij te roepen dat Marieke – van hun leeftijd- bij ons moet komen. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl de regen tegen de ruiten klettert, galmt hier de hiphop muziek keihard door de stereo. Ondertussen worden er in mijn keuken koekjes gebakken. Hmmm, het ruikt al lekker en bovendien kan ik zo rustig een column tikken.

Zo’n gezellige middag is natuurlijk een goede reden om zo’n tijdelijke uitwisseling van kinderen te organiseren, maar er is meer. Toen ik zelf tiener was, waren mijn gezellige katholieke Emmanuel vriendinnen absoluut een belangrijke reden dat ik op die leeftijd naar de Kerk bleef gaan. Op school had ik ook vriendinnen, maar toch was het ondefinieerbaar anders. Op de een of andere manier waren de vriendschappen met mijn katholieke vriendinnetjes hechter en authentieker. Zeker ook omdat we het geloof deelden.

Veel ‘heiligs’ deden we niet. Meestal gingen we ons te buiten aan puberactiviteiten als shoppen, zwemmen en lolmaken. Nooit heb ik zo de slappe lach gehad als toen. Anno 2016 gaat het zo ook met Marieke: er wordt gezellig gebept en alle ergernissen over leraren worden uitgebreid besproken. O ja, volgende week gaan Cecile en Chiara met Marieke naar een katholiek tienerkamp en daar is naar de mis gaan net zo gewoon als in ons gezin.

Soms zou ik wensen dat mijn kinderen elke dag tussen zulke katholieke vriendinnen zaten. Weg van alle rotzooi die ze op school te horen en te zien krijgen, vooral via andere tieners. Maar toch, als ik naar mijn eigen geloofsweg kijk, was het ook juist het contrast tussen school en mijn katholieke vriendengroep dat ik wist voor welke ‘wereld’ ik ging kiezen. Het was overduidelijk waar de vreugde het grootst was en waar de echtparen met een goed huwelijk te vinden waren. Het hoeft geen betoog dat als die laatsten de moraal van de Kerk op het terrein van liefde en seksualiteit uitlegden, ik feilloos begreep welke weg me gelukkig ging maken. Het beste getuigenis is dat van gelovige anderen, zeker als je nog op weg bent naar je volwassenheid. Marieke mag dus nog vaak komen bakken en lolmaken.

Ik ga beneden maar eens proeven of de koekjes lekker zijn!

Brechje