Met Hemelvaart zijn Edwin en ik met de Gemeenschap Emmanuel naar Paray-le-Monial geweest. Cecile, Chiara en Denise – onze drie dochters – waren mee. Voor twee dagen Paray moesten we tweemaal een kleine achthonderd kilometer rijden. De dames vinden dit niet een beetje belachelijk, maar volslagen gekkenwerk. Hoe verzinnen hun ouders het… Met Hemelvaart zijn Edwin en ik met de Gemeenschap Emmanuel naar Paray-le-Monial geweest. Cecile, Chiara en Denise – onze drie dochters – waren mee. Voor twee dagen Paray moesten we tweemaal een kleine achthonderd kilometer rijden. De dames vinden dit niet een beetje belachelijk, maar volslagen gekkenwerk. Hoe verzinnen hun ouders het…

Van ons uitstapje heb ik een dagboek bijgehouden. 

Donderdag

Vanmorgen vertrokken. Hèhè zevenhonderd kilometer van de reis zit er op, nog een klein uurtje en dan zijn we er. De dames worden op de achterbank steeds meliger. In het zicht van de haven hebben ze de slappe lach en ‘dansen’ door de auto op de muziek die tettert uit hun mobieltjes: “I am only one call away”.  Ze zwaaien met hun armen van links naar rechts: de spiritualiteit is dus nog ver te zoeken en de auto deint over de snelweg met al die wilde dames achterin. 

Vrijdag

Cecile is teleurgesteld: haar vriendin zou komen, maar is er niet. Een ochtend meehelpen bij het kinderprogramma heeft haar gelukkig weer helemaal opgefleurd. ’s Middags zijn Cecile en Chiara met nog een Nederlands vriendinnetje op pad gegaan: ze zijn door de Heilige Deur gegaan, hebben gebiecht bij de enige Nederlandse priester die bij ons is en zijn gaan shoppen.

Zaterdag

In de ochtend doen Edwin en ik kinderprogramma. Chiara helpt als een professionele babysitter bij de peuters: het ziet er wel heel aandoenlijk uit als ze zo achter de kinderwagen loopt. Aan het eind van de ochtend vertelt ze: “ik ben door een peuter en kleuter uitgenodigd om bij ze te komen logeren.” Blijkbaar is ze goed bevallen als oppas.

’s Middags zijn we met de hele meute naar Romay, een Mariakapelletje aan de rand van Paray gewandeld. Het weer is prachtig: zon, strak blauwe lucht, klein windje, wat willen we nog meer? Bij het avondeten jengelen alledrie de dames: “o mam, mogen we weer naar het avondprogramma?” Even frons ik, want dat wordt weer schandalig laat natuurlijk. Meestal is dat niet het beste recept voor goede humeurtjes. Maar ja, ik krijg geen ‘nee’ over m’n lippen als ze zo genieten van deze mini-bedevaart. Vooruit maar weer, slapen doen we thuis wel!

Zondag

Tja en toen kwam de rekening: drie meisjes moeten met geweld om kwart over zeven wakker worden gemaakt. Nog helemaal suf en met verwarde haartjes struinen ze achter ons aan naar de visitatiekapel waar Jezus in 1675 verschenen is aan Margaretha Maria Alacoque. Daar hebben we de mis met de Nederlanders. Nog snel een stokbroodje achter de knoopjes werken en hup, de auto weer in. “Ik wil niet naar huis, ik wil in Paray blijven!” zegt Chiara. Haar zusjes zijn het met haar eens.

Hun ouders mogen dan belachelijke reizen plannen, het is toch een goed idee geweest.

Brechje