Onlangs was in het nieuws dat trouwen onder huwelijkse voorwaarden de standaard gaat worden. Trouwen in gemeenschap van goederen blijft wel mogelijk, maar kost dan extra geld om dat te regelen. Bij huwelijkse voorwaarden kan je kiezen welke bezittingen en schulden je wilt delen. Als bijvoorbeeld de man een zaak heeft en wil voorkomen dat ook zijn vrouw mee zou kunnen gaan in het faillissement, kan daar wat voor te zeggen zijn. Onlangs was in het nieuws dat trouwen onder huwelijkse voorwaarden de standaard gaat worden. Trouwen in gemeenschap van goederen blijft wel mogelijk, maar kost dan extra geld om dat te regelen. Bij huwelijkse voorwaarden kan je kiezen welke bezittingen en schulden je wilt delen. Als bijvoorbeeld de man een zaak heeft en wil voorkomen dat ook zijn vrouw mee zou kunnen gaan in het faillissement, kan daar wat voor te zeggen zijn.

Maar als je voorbehouden gaat maken met het oog op het weer uit elkaar gaan, zodat dan van jou blijft wat van jou was, dan is de intentie van het samenzijn niet gericht op een altijd bij elkaar blijven. En dat is nu juist wel Gods plan met een huwelijk. Dat is de Blijde Boodschap. Wilsovereenstemming bij elkaar te blijven in goede en slechte dagen, in armoede en rijkdom. Dat samenzijn is menselijker wijze een groot risico. Daarom is er nu juist het Sacrament van het huwelijk. Want Godsonmogelijk is het niet.

Mijn vrouw en ik zaten op zaterdagmorgen samen koffie te drinken toen deze berichtgeving over het huwelijk ter sprake kwam. We keken terug op ons eigen huwelijksleven. Mijn vrouw zei daarover spontaan enkele prachtige dingen, die je de samenleving, en degenen die met allerlei soorten contracten samenleven, niet wil onthouden.

Ze zei in verband met huwelijkse voorwaarden: “wij hebben eigenlijk nooit een probleem gehad met samen delen. En ook met de onderlinge taakverdeling niet. Dat liep allemaal vanzelf. Je doet dingen voor elkaar en het geeft vreugde als je ziet dat je de ander daarmee gelukkig maakt. En ook het krijgen van onze kinderen: dat was altijd in onderlinge eenheid en met vreugde elk kind ontvangen.”

Die opmerking over samen delen, dat dat nooit een probleem is geweest, die gedachte schoot ook mij te binnen. Mooi als dat gebeurt, als dat regelmatig gebeurt, dat je eenheid van gedachte en aanvoelen hebt. Die eenheid, dat is toch iets van de heilige Geest.

Dergelijke eenheid is niet iets waarvoor je jezelf op de borst hoeft te kloppen, maar wat je ontvangt of meemaakt. Al die dingen van samenleven, geestelijk en qua taakverdeling et cetera, al deze dingen zijn een extra dimensie van het leven waarin je opgenomen wordt en wat jou overstijgt. Wat gewoon niet maakbaar is. Over de Heilige Geest belijden we toch in de geloofsbelijdenis: “Die Heer is en het leven geeft?” In je huwelijksleven iets ervaren van de Heilige Geest is iets waarover je weinig hoort, maar wat op zich genomen niet gek is. Het huwelijk is een sacrament waarin die Geest immers gegeven wordt.

Schril steekt hier tegen af de berichten die wij regelmatig krijgen van de jongere generatie. Een mailtje: “wij gaan samenwonen.” Geen huwelijksvoorbereiding of huwelijksviering. Geen mededeling voor het in huis opnemen van Christus. Is er in de herberg geen plaats, zoals met Kerstmis waar Christus in een stal geboren moest worden?

Ik geloof en getuig van de Heilige Geest. Als Hij je samenleving bezielt, is dat een zegen voor je samenleven. Een verrijzenis voor je samenleven. Een Pasen. En ten slotte een zegen voor familie en de gehele samenleving.

Diaken Veldman