Je hoort het vaak zeggen: de Kerk is vaak zo streng, onbarmhartig zelfs als het om huwelijk en echtscheiding gaat. Er zijn toch omstandigheden dat het samen niet uit te houden is? Een mens kan veranderen en twee mensen nog meer, waarom dan niet vrij van elkaar een nieuw leven kunnen beginnen?

Omwille van God zelf zal de Kerk altijd zeggen dat het huwelijk op zich blijft bestaan, ook als mensen scheiden. Het is niet de Kerk die dit oplegt, het gebod komt van Jezus zelf. Ook in Jezus’ tijd kwamen de schriftgeleerden bij Hem en beriepen zich op een scheidingsbrief die Mozes wel had toegestaan. Jezus geeft hen ten antwoord: “Om de hardheid van uw hart heeft Mozes u toegestaan uw vrouwen weg te zenden. Maar aanvankelijk was dit niet zo. Ik zeg u dus: wie zijn vrouw wegstuurt, begaat echtbreuk en wie een weggestuurde vrouw huwt, begaat echtbreuk” (Mt 19, 8-9).

Maar er is meer. Het niet om de wet maar vooral om de liefde en de genade. We mogen geloven dat God ons de kracht geeft om te blijven liefhebben, ook als het pijn, heel veel pijn doet. We mogen geloven in een God die zelf tot het uiterste trouw is gebleven aan Zijn belofte en Zijn liefde voor ons. Trouw is dus niet op de eerste plaats een plicht of opgave, maar sinds Jezus’ komst vooral een geschenk, een genade die we mogen ontvangen, juist ook in de kracht van het Huwelijkssacrament.

De vraag naar echtscheiding is vaak ook een noodkreet omdat mensen niet meer weten hoe ze samen verder kunnen gaan, een leven lang, ook in kwade dagen. Veel crisis zou wellicht voorkomen kunnen worden door samen terug te keren naar de bronnen van de liefde, naar de kracht van het huwelijkssacrament, toen je elkaar op die ene dag hebt beloofd: “Wij zijn door God aan elkaar geschonken, en voor God hebben we ‘ja’ gezegd; met Zijn kracht kunnen wij dat ja-woord ook nu nog blijven geven. Heer, heb medelijden met ons.”

(gedeelten overgenomen uit Kardinaal Danneels: Het Gezin, licht en schaduw)