Ik heb meer dan een jaar last van een zeurende kies gehad. Af en toe was er een periode dat er niets aan de hand was. Een foto van een jaar geleden had ook nog niets laten zien, maar de foto die de tandarts vorige week gemaakt had, gaf aan dat er onder een kies een ontsteking zat… Ik heb meer dan een jaar last van een zeurende kies gehad. Af en toe was er een periode dat er niets aan de hand was. Een foto van een jaar geleden had ook nog niets laten zien, maar de foto die de tandarts vorige week gemaakt had, gaf aan dat er onder een kies een ontsteking zat. De tandarts kon dat niet verhelpen. Want in die kies was al een wortelkanaalbehandeling geweest. En als er dan een ontsteking is moet de kaakchirurg eraan te pas komen.

Een week na het tandartsbezoek, kon ik er terecht. Mijn voorbereiding: gebed en aan een van onze kinderen gebed gevraagd, want hij is iemand die uit zichzelf veel bidt. Elke dag trouw de getijdengebeden, 's ochtends en 's avonds. Mogen we dankbaar voor zijn! Ik heb verder altijd de gewoonte dat ik ook mijn engelbewaarder om voorspraak vraag en de engelbewaarder van degene die mij gaat behandelen. Verder heb ik een en ander gecommuniceerd op het werk en binnen ons gezin. Die ochtend vroeg heb ik het foldertje gelezen dat de behandeling uitlegt en een youtube filmpje bekeken. Een stukje tandvlees slaan ze om, ze boren naar de ontsteking en halen die weg.

Die ochtend naar het ziekenhuis. Eerst een röntgenfoto laten maken. Bril af en je kin in een röntgenfotoapparaat leggen. Toen een dubbele verwarrende instructie: "op een klein pijpje bijten. Nee nu nog niet, ik moet er eerst een stukje plastic op doen. Nu op dat pijpje bijten en je tong tegen je voortanden drukken." Vervolgens liep ze snel weg, zodat ik met de vraag bleef zitten met het pijpje in mijn mond: hoe kan ik met mijn tong tegen mijn voortanden drukken als daar een pijpje tussenzit waar ik op moet bijten."

Toen de foto gemaakt was legde ik haar mijn probleem voor. Het bleek alleen de bedoeling te zijn geweest dat mijn tong ergens tegenaan moest drukken. Desgevraagd bleek de foto gelukt. Nieuwsgierig vroeg ik of ik even mocht kijken. Daartoe was ze graag bereid. Ik vroeg voor de zekerheid of ik dat was. Dat bevestigde ze. Maar natuurlijk begreep ik inhoudelijk niet veel van al die tanden en kiezen op zo'n röntgenfoto. Die foto zou doorgestuurd worden naar de kaakchirurg in het andere gebouw van het ziekenhuis. Ik zou er ook naar toe gaan, maar die foto zou er wel sneller zijn dan ik.

Toen ik in dat andere gebouw kwam stuitte ik op een berichtje bij de receptie dat er koffiepauze was. Dus nog even wachten. Na het invullen van een formulier met vragen over mijn gezondheid en het inleveren van een verwijsbrief van de tandarts met erbij gevoegd een röntgenfoto van die kies en omgeving, kon ik naar de behandelkamer. Daar trof ik op een scherm "mijn gebit" weer aan. Mijn gebit was me dus inderdaad vooruitgesneld. De chirurg kwam er bij en keek er naar. "De foto van de tandarts was duidelijker", mompelde hij. In ieder geval ging hij om het te verdoven wat prikacties uitvoeren rondom die kies. Tijdens het prikken stelde hij wat vragen, of ik er al lang last van had en dergelijke. Ik kon alleen mijn hand opsteken ten teken dat ik hem wel verstaan had, maar dat ik ter beantwoording van zijn vragen even moest wachten tot zijn prikacties voorbij waren.

Vervolgens lag ik volgens de klok een kwartier in mijn eentje te wachten in die behandelstoel. Dan ga je denken. Een wildvreemde man gaat zo in mij snijden en boren. Het was volgens Youtube en de tandarts wel een reguliere behandeling, maar toch. De chirurg had vooraf behalve een handdruk nog de schaarse (statistische) informatie verschaft dat 80 a 85% van de behandelingen lukken. De overige vragen waar ik het kwartier mee lag moest ik voor mezelf houden.

Na een kwartier ging ik tot mijn verrassing naar een andere behandelkamer. Ik ging liggen in een andere behandelstoel. Een blauw laken ging over mij heen. Daarop zouden de assistentes gereedschap voor de behandeling leggen. En het laken ging over mijn gezicht heen, gedeeltelijk over mijn ogen "tegen het scherpe licht" was de verklaring. Toen de assistente vroeg of het wel ging met mij, zei ik dat ik er tegenop zag.

"De verdoving is de ergste pijn. Verder voelt u niets," zei ze. Dat bleek achteraf wel te kloppen. Maar gedurende de tien minuten die ik onder het laken lag in afwachting van wat er ging komen ervaarde ik eenzaamheid en angst. Wat kon Christus nu voor mij betekenen, vroeg ik me af. Ik ging bidden onder dat blauwe laken. Maar innerlijk veranderde niet veel. Ik kreeg wel de gedachte dat Christus zelf eenzaam en angstig aan het kruis gestorven was. Hoewel, eenzaam? OL Vrouw en St Jan waren erbij. Hun om voorspraak gevraagd. Gevraagd ook bij mij te zijn.

Later heb ik gereflecteerd op de situatie. De kies bleek gebroken te zijn en zou ik zeer waarschijnlijk verliezen. Behalve het weghalen van de ontsteking zei de kaakchirurg dat hij niet veel meer kon doen. Tsja, alle lijden verenigen met OL Heer op voorspraak van OL Vrouw: ik doe het wel, maar het is vooral toch geloof. Concrete gebedsverhoring of aardse resultaten kon ik niet direct ontdekken. Ik bleef me angstig en alleen voelen. Of werd de gebedsverhoring naderhand toch wat duidelijk? Conform de Boodschap van Maria in Banneux, waar ze zei: "Ik kom het lijden, de zieken verlichten."

Ik had erg tegen pijn opgezien, maar die nauwelijks gehad. Tijdens de behandeling niet, en ook niet erna. Alleen moest ik me zeer rustig houden en was erg flauw. Dus dat werden enkele dagen saai hangen op de bank. Met het vooruitzicht dat ondanks wortelkanaalbehandeling door de tandarts en de behandeling van de chirurg de kies er toch wel uit zou moeten.

In Lourdes had Maria nog gezegd: "ik beloof u niet gelukkig te maken in deze wereld, maar wel in die andere." Zo ben je dan ook biddend en overwegend bezig met de wat indringendere dingen van het leven. Het blijft soms moeilijk, maar ik blijf geloven.