Als men echt gelooft, is ook een één-ouder situatie niet zonder betekenis en zin. Bijvoorbeeld het overlijden van een echtgenoot, hoe diep het leed ook kan zijn, heeft perspectief. Je kunt in ieder geval zeggen: “Hij waakt over ons vanuit de hemel.” Ook als een huwelijk is verbroken laat Christus ons niet alleen.
Voor wie van goede wil is en doet wat hij kan geeft Hij genade. Ook een eenoudergezin blijft een huiskerk. Blijft een ruimte waar alles, wat in de grote Kerk gebeurt, ook kan gebeuren. De profetische taak van verkondiging en geloofsoverdracht kan daar ook gebeuren en is vaak verdiept en verrijkt door dat er ook een stuk lijden mee gemoeid is. Het kruis heeft al zijn intreden gedaan. In eenoudergezinnen zijn er ook alle mogelijkheden voor gebed en cultuur. Men kan een enorme kracht putten uit het samen bidden. Dat brengt een heel andere sfeer in huis. Verder moet men er ook in geloven dat, wanneer men het ouderschap over een kind heeft gekregen, ook al is men alleen komen te staan, dat de genade van staat van het huwelijk niet ophoudt. Men blijft vader of moeder van dat kind. God trekt zijn genade niet terug, ook al is het huwelijk uiteengevallen. Als men open blijft voor een weggegane partner en de trouw blijft onderhouden, waarbij hij altijd terug kan komen (ook al zal dat meestal niet het geval zijn) dan blijft de genade van het huwelijk werken. Voor de kinderen kan daardoor duidelijk worden dat liefde in het huwelijk niet betekent: ik bemin je in zoverre je me iets terug geeft. Want er komt niets meer terug van een partner die weg is. Maar liefde is: ik geef je al wat ik heb.
(bron: interview met kardinaal Danneels in Katholiek Nieuwsblad)