Op nu.nl lees ik dat ‘steeds minder jongeren gelovig zijn’ dan een paar jaar geleden. Helaas gaat dat niet over degenen die de New Age vaarwel zeggen, maar over jongeren die hun christelijke achtergrond overboord gooien. Tja, daar krijg ik toch wel buikpijn van, aangezien mijn grote wens is dat Cecile, Chiara en Denise écht voor onze katholieke Kerk kiezen… Maar ik heb nog even de tijd: men haakt vooral af rond het achttiende levensjaar, zo laat het CBS weten.

Op nu.nl lees ik dat ‘steeds minder jongeren gelovig zijn’ dan een paar jaar geleden. Helaas gaat dat niet over degenen die de New Age vaarwel zeggen, maar over jongeren die hun christelijke achtergrond overboord gooien.  Tja, daar krijg ik toch wel buikpijn van, aangezien mijn grote wens is dat Cecile, Chiara en Denise écht voor onze katholieke Kerk kiezen… Maar ik heb nog even de tijd: men haakt vooral af rond het achttiende levensjaar, zo laat het CBS weten.

Sinds een paar maanden bid ik samen met Cynthia, een moeder van school, voor haar en mijn kinderen. Ze is evangelisch en heerlijk enthousiast over haar geloof in Jezus. Cynthia en ik bidden aan de hand van het boekje van Mothers Prayers en we delen ook veel. Over ons eigen geloofsleven én over dat van onze kinderen. Want ondanks alle inspanningen die we leveren om onze kinderen gelovig op te voeden, hebben we natuurlijk niet de zekerheid dat ‘de vonk’ zal overspringen.

Vorige week vrijdag had Cynthia een goede tip. “Weet je, ik heb laatst aan elk kind apart voorgesteld dat ze zelf Jezus zouden uitnodigen in hun hart”, vertelde ze. Dat hadden haar zoon en dochtertje gedaan, geen probleem. Eigenlijk vind ik het een subliem idee. Dat ik daar niet eerder op ben gekomen. Uiteindelijk gaat het er om dat de kinderen zelf een relatie krijgen met Christus en daar heeft hun moeder op den duur niet veel meer mee te maken. 

’s Avonds vraag ik de dames elk apart of ze het een goed idee vinden om Jezus zo in hun hartje te vragen. Ik leg uit dat Hij niet zomaar binnenkomt, maar wacht op onze uitnodiging. Ze zijn alle drie enthousiast. Ze vouwen de handen en bidden hardop. Tot mijn verbazing, want meestal zeggen ze al snel: “Bid jij maar”. Vooral Cecile begint na haar gebedje te stralen: “Mama, ik voel me echt zó blij!”

Denise van vijf jaar vindt dat deze actie voor herhaling vatbaar is. Een paar dagen later wil ze Jezus nog wel een keertje uitnodigen. Niks mis mee natuurlijk, maar wel opmerkelijk. Dus vraag ik voorzichtig waaróm ze dat zo graag wil. “Nou, want dan kan Jezus mij helpen. Bijvoorbeeld bij de zwemles als ik op mijn rug moet drijven. Want dat vind ik zo moeilijk!” Hmmm, een tikkie opportunistisch is haar geloof nog wel. Ik denk dat ik voorlopig nog maar even doorbid voor dit hartje…

Brechje