ColaIk heb drie weken zomervakantie, binnenkort. Mijn vrouw is al enkele weken overdag alleen met onze vier jongens. Zij hebben veel langer vakantie. Mijn vrouw heeft vele operaties aan haar polsen ondergaan. Ze is gehandicapt. Veel dingen in het huishouden kan ze niet of slechts gedoceerd doen. 's Avonds hoor ik haar nogal eens zeggen dat de jongens mopperen als ze hun wat vraagt te doen. En dat ze de dingen niet goed uitvoeren. ColaIk heb drie weken zomervakantie, binnenkort. Mijn vrouw is al enkele weken overdag alleen met onze vier jongens. Zij hebben veel langer vakantie. Mijn vrouw heeft vele operaties aan haar polsen ondergaan. Ze is gehandicapt. Veel dingen in het huishouden kan ze niet of slechts gedoceerd doen. 's Avonds hoor ik haar nogal eens zeggen dat de jongens mopperen als ze hun wat vraagt te doen. En dat ze de dingen niet goed uitvoeren.

Vandaag, zaterdagmorgen, hoorde ik mijn vrouw en een van onze zonen kibbelen met elkaar over iets wat gedaan moest worden. En over hoe het gedaan moest worden. Ik heb aan beiden gevraagd of ze niet gewoon konden overleggen. Kibbelen vind ik vervelend en dom.

Vanmiddag zaten we bij de lunch met zijn allen aan tafel. Een verslagje:

vader   “Jongens, we gaan binnenkort naar Spanje. En omdat jullie goed voor school gewerkt hebben en veel in het huishouden moeten helpen, wil ik graag aanbieden een wedstrijd van Barcelona en een bezoek aan één van de grootste pretparken van Europa. Van de andere kant is het wel nogal duur.”
moeder   “De jongens kunnen ook met z'n vieren naarn het pretpark. Dat is goedkoper. Maar ik ben bang dat de jongens in Spanje ook weer niets gaan doen. We zitten twee kilometer van het strand en als jullie daar dan nooit heengaan…”
vader   “Wacht even, wat kijk jij bedenkelijk jongen?” interrumpeerde ik.
een zoon   “We zijn nog niet eens in Spanje, maar vooraf begint mama al dat we niks zullen ondernemen.”
vader   “Is daar een reden voor om dat te denken, mama?”
moeder   “Ja, ik zit nu al weken met de jongens hier thuis. En hij zou vakantiewerk zoeken bij Albert Heijn. Maar hij doet het niet. En je vraagt of je het plastic van die zes colaflessen wil halen en dan krijg je veel gemopper.”
een zoon   “Nee, dat had je niet aan mij gevraagd, maar aan hem.”
vader   “Al is dit laatste voorbeeld wellicht aan de verkeerde persoon gericht, het neemt niet weg dat mama de indruk heeft dat jullie weinig doen of iets doen met gemopper.”
een zoon   “Maar het is ook heel irritant als je net op de computer zit en mama vraagt iets. Kan je niet 's ochtends afspreken wat er allemaal op een dag gedaan moet worden?”
vader   “Zeker. Dat is op zich goed. Ik zal er over nadenken wat we kunnen doen. Een lijstje voor maken of zoiets. Maar het is daarnaast ook zo dat er in de loop van de dag allerlei situaties ontstaan die je vooraf niet allemaal bedacht kunt hebben. En als je zoals mama gehandicapt bent, dan heb je telkens opnieuw hulp nodig. Mama is gehandicapt jongens! Wij hebben er met zijn vijven ook mee te maken. We moeten samen dat huishouden runnen. En dat moet ook niet met mopperen en tegensputteren gaan.”
een zoon   “Maar als je die colaflessen in de kast doet, dan zie ik het nut niet in dat het plastic eraf moet.”
moeder   “Natuurlijk, want dat pakt veel handiger als je een fles nodig hebt. En als je drie nieuwe pakken melk in de koelkast zet, moet je eerst het oude pak vooraan zetten. En als je de was ophangt, moet je de mouwen van de overhemden niet in een prop laten zitten, want dan droogt de was niet.”
vader   “Dat zijn toch argumenten jongen. Zet oude melk vooraan, want anders heb je kans dat je ooit bedorven melk achterin je koelkast hebt.”
een zoon   “Maar toch blijft het vaak moeilijk. Zoiets als colaflessen in de kast zetten en dan het plastic eraf halen.”
vader   “Al snap je het niet. Het ook niet altijd belangrijk of je het altijd snapt. Dan doe je dat toch voor haar?”
een zoon   “Je zegt 'mama wil dat'. Maar ik wil het anders.”
vader   “Dat kan. Maar jullie positie is anders. Mama is verantwoordelijk voor het huishouden. Later als jij alleen woont, dan kun je het precies zo doen zoals jij het wilt. Alleen zijn is wel eenzaam, maar je kunt het precies zo doen als je het wilt. Dat is misschien ook wel een reden dat veel mensen alleen willen wonen. In een gezin heb je met elkaar te maken en rekening te houden. Belangrijk is dus dat je iets voor mama doet, zonder dat je het altijd precies weet waarom het zus of zo moet. Daarmee eer je je moeder. In kerkelijke termen klinkt het wel heel zwaar 'jezelf verloochenen', maar in de dagelijkse praktijk van het gezin is het heel helder. Iets doen voor een ander waar je zelf niet voor gekozen hebt. Dat geldt ook voor je kruis opnemen. Een kruis is de was ophangen, zonder mopperen. Gewoon omdat zulke dagelijkse dingen gedaan moeten worden of gevraagd worden. Met die intentie heeft het pas echt waarde als je wat doet. En neem je een kruis echt op je, zo gezegd.

Ik wil er ten slotte op wijzen jongen, dat we mama ook niet alleen als een handicap moeten zien. Doe eens iets spontaans voor haar of koop een bloemetje.”

Ik heb onze zoon (16) gecomplimenteerd met het feit dat hij al best goed een discussie kan voeren. En dat ik hem zag nadenken als ik wat zei. Dat geeft mij hoop dat het zinvol is om een discussie te voeren.

Mijn vrouw glunderde na afloop van de discussie. Had ik het na al die weken toch voor haar opgenomen. Vind ze fijn!