“We hebben vier jaar verkering gehad. Een tijd waarin wij ons goed wilden voorbereiden op ons huwelijk, om onszelf te kunnen geven. Op dat moment beseften we nog niet hoeveel de woorden van de trouwbelofte voor ons zouden gaan betekenen. In de trouwbelofte vinden we precies wat het sacrament van het huwelijk inhoudt: de ander aanvaarden zoals die is, elkaar liefhebben en trouw blijven onder alle omstandigheden, tot de dood ons scheidt. Dat gaat heel diep! Met deze woorden hebben wij voor God, familie en vrienden onze wil kenbaar gemaakt om te trouwen.

Dat hebben we gedaan in het vertrouwen dat we samen met God in staat zijn om dit te volbrengen. Elke dag opnieuw. In de huwelijksviering hebben we ook gezegd dat we bereid zijn om kinderen als geschenk uit Gods hand te aanvaarden. Toen we die woorden uitspraken hadden we geen besef wat deze voor ons zouden gaan betekenen. Hoewel er medisch gezien geen aantoonbare belemmering was, bleef een zwangerschap in de eerste tien jaar van ons huwelijk uit. Een moeilijke periode waarin wij door God gedragen werden. Hij heeft ons geleerd om elkaar te aanvaarden en dat is niet eenvoudig als je de ander niet begrijpt. We beleefden ons verdriet als man en vrouw namelijk op verschillende wijze. We hebben toen ook geleerd dat je als echtpaar ook op andere manieren vruchtbaar kan zijn, vooral door dienstbaarheid en naastenliefde. Dit gaf ons veel vreugde ondanks de pijn. God leerde ons de hoop nooit te verliezen en om onze situatie steeds aan Hem te geven. We hebben ervaren dat God het juiste moment bepaalt en niet wij.

En nu hebben we een prachtige dochter van tien maanden, geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Het huwelijk is mooi, dat mogen we elke dag zien en beleven. Dankzij Hem is dit mogelijk geworden. Daarom weten we dat we ons huwelijk niet zonder God zouden willen doen”

Jan en Anna (11 jaar getrouwd)

(Overgenomen uit magazine ‘Ja ik wil’, uitgave van het bisdom Roermond)