Ons 25 jarig huwelijk vierden we met familie en vrienden eind oktober bij ons thuis en met onze kinderen ook nog in Rome. Er zijn vooral dingen gebeurd om dankbaar voor te zijn. Verrassend is bijvoorbeeld dat sommige mensen geweldige inspanningen hebben gedaan om een leuk cadeau te geven of iets voor te dragen of iets doen op het feest. Ons 25 jarig huwelijk vierden we met familie en vrienden eind oktober bij ons thuis en met onze kinderen ook nog in Rome. Er zijn vooral dingen gebeurd om dankbaar voor te zijn. Verrassend is bijvoorbeeld dat sommige mensen geweldige inspanningen hebben gedaan om een leuk cadeau te geven of iets voor te dragen of iets doen op het feest.

Thuis

Dankbaar zijn we voor de hulp van onze zonen. Als je mensen thuis uitnodigt, dan moeten toch ruimtes ingericht, soms zelfs ongeveer half verbouwd worden. Met name de woonkamer, waar veel meer mensen komen dan waarvoor hij normaal is ingericht. Of de garage, waar alles van de catering opgesteld wordt. We hadden in de achtertuin een tent van vier bij zes opgezet met erin verlichting en versiering. Die tent pastte precies op de betegelde plaats in de achtertuin.

In mijn speech heb ik geprobeerd om wat van te getuigen van onze ervaringen omtrent het huwelijk als sacrament. Over de afgelopen 25 jaar, dat er goede en kwade dagen waren. Kwade dagen zoals die talloze operaties van mijn vrouw. Maar dat wij dan juist geloven in het huwelijkssacrament. Dat O.L. Heer ons vergezelt en kracht geeft om dergelijke dingen uit te houden en samen te dragen “tot het moment waarop wij hopen, dat wij gasten mogen zijn op het eeuwig bruiloftsmaal.” Natuurlijk spreek je dank uit voor onze ouders, onze kinderen en voor de aanwezigheid van onze gasten op dit feest én in ons dagelijks leven.

Rome

Vervolgens hebben we in het kader van het 25 jarig bruilofsfeest een reis naar Rome gemaakt samen met onze kinderen. We hebben samen heel veel gezien en beleefd in die paar dagen. Heel bijzonder! Bijzonder was ook dat we op Allerheiligen de zegen van de Paus hebben ontvangen na het Angelus gebed dat hij leidde vanuit één van zijn privévertrekken. Dat vertrek was overigens wel heel ver weg, ergens opzij en bovenaan. Vooral herkenbaar aan het doek dat uit het raam gehangen was. Bijzonder was verder de H. Mis die we in een zijkapel van de St Pieter vierden zondagochtend om 7.00 uur bij de graftombe van de H. Johannes Paulus II. Die Eucharistieviering stond nergens aangegeven, maar was een tip van een van de zusters van het kloosterhotel waar wij verbleven.

Op mij heeft verder zeer veel indruk gemaakt de wandeling “volgens het boekje” (een reisgids) van de Spaanse trappen, langs de tuinen van Villa Borgheze naar de Piazza del Popolo. Onderweg een prachtig uitzicht over Rome en ten slotte een prachtig plein met diverse kerkgebouwen en diverse volksvoorstellingen en volksvermaken van de Romeinen. Zie bijvoorbeeld bijgaande foto.

Het was heel bijzonder om nog eens met je ongeveer volwassen kinderen op vakantie te gaan. Want dat was dit jaar en vorig jaar al niet meer gebeurd. Blijkt de talenknobbel onder ons, nadat hij een paar jaar geleden slechts een korte thuiscursus had gevolgd, graag in het Italiaans de pizza’s en pasta’s te willen bestellen, entreekaartjes te willen bestellen en de weg te willen vragen. Blijkt een ander graag bij de talloze straatverkopers te willen afdingen en dat succesvol te kunnen. Heeft hij zeker niet van zijn vader! Eveneens is er een continue (leuke) rivaliserende houding van de vier jongens ten aanzien van hun vader. Als het enkele keren voorkomt dat je even een verkeerde weg inslaat (overkomt de beste die van het openbaar vervoer in Rome gebruik maakt!) gaan ze je zitten “stangen” en zeggen ze: “alles gaat de eerste keer fout.” Of als je niet meer precies de Italiaanse naam van je eten onthouden hebt (dat geheugen toch als je ouder wordt !) hoor je enkele dagen op gezette tijden de vraag stellen: “papa hoe heette dat gerecht ook al weer dat jij gegeten hebt?“

Ja, ja: kleine jongens worden groot. Zo constateerde ook een oud collega die ik al jaren niet meer gezien had en die wij ontmoetten na de Latijnse Hoogmis in de Sint Pieter op Allerheiligen. Het heeft alleen één nadeel als je met die vier grote jongens naar Rome gaat. In de rij naar de Sint Pieter, op weg naar de Nederlandse begraafplaats binnen het Vaticaan, op het vliegveld: overal werd er iemand van ons gefouilleerd of binnenste buiten gekeerd. Het voordeel was dat er niets kwalijks gevonden werd en we uiteindelijk toch kwamen waar we wilden komen.

Mijn vrouw en ik zijn (God) dankbaar voor ons samenleven in de afgelopen 25 jaar en uitermate verheugd over de wijze waarop we dat wel een week lang mochten vieren.