Waarom zijn alle cliche's toch altijd waar? Onze jongste is net 1 jaar geworden en ik zet voor de uitnodiging wat fotootjes op een rijtje. De eerste foto; een kleine baby van een paar dagen oud, slapend met de knuistjes tegen zijn oren. Wat een schatje… Waarom zijn alle cliche's toch altijd waar? Onze jongste is net 1 jaar geworden en ik zet voor de uitnodiging wat fotootjes op een rijtje. De eerste foto; een kleine baby van een paar dagen oud, slapend met de knuistjes tegen zijn oren. Wat een schatje. Dan eentje van een paar maanden geleden; een breedlachend koppie met de heerlijkste dikke wangen die je ooit gezien hebt. De laatste foto: brandweerauto in de ene hand, de andere hand klaar om de camera te grijpen. Van kleine baby tot de actieve dreumes van nu, wat is dat toch snel gegaan! En wat is het toch heerlijk om die foto's terug te zien. Gevoelens van romantiek en moederliefde borrelen naar boven. Nog een keer! Roepen ze. Een derde! De bevalling viel eigenlijk best mee en ach…

Waarom heb ik die foto's eigenlijk niet eerder bekeken? Met schaamte bedenk ik dat ik van onze jongste nog niet één foto heb ingeplakt. Terwijl ik me toch vast had voorgenomen om dat goed bij te houden. Had ik dan echt nergens een gaatje in mijn 25-uursprogramma-met-twee-actieve-boys om ook nog eens twee foto-albums bij te houden (inclusief twee jaar inplakachterstand van de oudste)? Opeens herinner ik me andere dingen, die dingen waar je geen foto's van maakt. De vermoeidheid, het hele hormonencircus… Het idee van een derde komt opeens als een donderwolk op me af. "Komop, San! Niet zo negatief," herstel ik mezelf. "Je deed het toch maar wat graag voor die kleine en het was een mooie tijd, ondanks alles." Ik werp nog eens een blik op mijn lieve kleine mannetje. Het gaat me allemaal veel te snel. Cliche's zijn toch altijd waar: Ik heb veel te weinig genoten…