ZiekAfgelopen week heb ik geen stukje geschreven, ik hoop dat jullie dat gemerkt hebben! Het zat namelijk zo: Ik was ziek. Echt goed ziek. Zaterdag begon de ellende. Afgelopen week heb ik geen stukje geschreven, ik hoop dat jullie dat gemerkt hebben! Het zat namelijk zo: Ik was ziek. Echt goed ziek. Zaterdag begon de ellende. Manlief was – om bij te komen van zijn zware werkweek – lekker aan het knutselen in de tuin. Dat doet hij wel vaker om tot rust te komen en zoals ook wel vaker vergat hij deze keer helemaal de tijd en bracht zo de hele middag buiten door. Binnen kreeg ik het steeds moeilijker (eufemisme). Ik kreeg zo langzamerhand het gevoel dat ik door de kinderen levend werd opgegeten! In stilte begon ik mijn lieftallige echtgenoot al de verwijten te maken dat hij me liet zitten met de kinderen. Grrr… En jawel hoor, 's nachts begon het gedonder. De rest van de nacht aan de toiletpot gekluisterd doorgebracht. God straft onmiddellijk.

ZiekTsja, en dan lig je opeens de hele dag in je bed. Nou denk ik niet echt dat God mij strafte, voor de duidelijkheid. Misschien was de griep zelfs wel het tegenovergestelde: een genade. Stiekem ergens lag ik namelijk wel een beetje te genieten van mijn ziekbed. Ik voelde me lichamelijk hondsberoerd, dat wel. Maar eindelijk had ik even de rust om die gedachtenmolen eens stil te zetten en eens rustig over dingen na te denken. Opeens werd ik van alle kanten verwend en oma kwam zelfs een dagje oppassen om me te verlichten. En dat deed me echt goed. Mijn lichaam had de halt geroepen die ik zelf niet op tijd genomen had. Zelfgave is toch het katholieke ideaal (denk aan "Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen") echter ergens werkt dat toch niet helemaal voor mij. Natuurlijk wil ik er zijn voor mijn familie, maar ik ervaar daarbij echt lichamelijke en psychische grenzen! Dat gechagerijn van afgelopen zaterdag was al het eerste teken geweest dat ik een break nodig had. Had ik maar geluisterd! Ook door de stem van mijn lichaam wil God mij klaarblijkelijk iets zeggen. Een geestelijk streven naar geven is goed, maar lichaam en geest moeten wel in "balans" blijven. Daar hebben we ook een katholiek woord voor trouwens: Deugdzaamheid.
 

"En als iemand de gerechtigheid liefheeft,
zijn haar werken de deugden:
want zij leert wijsheid en voorzichtigheid,
sterkte en matigheid,
de allernuttigste dingen in het menselijk leven."
Wijsheid 8:7


Blog Sanne