Op de bank met mijn boekje over Pierre Goursat, de stichter van de Gemeenschap Emmanuel, valt mij op wat hij zegt over het gebed: “De Heer wil tot ons spreken. Maar ja, als we steeds over onszelf praten hoe kunnen we dan horen wat Hij óns wil zeggen?!” Tja. Als ik ga bidden heb ik altijd verschrikkelijk veel te vertellen.

Op de bank met mijn boekje over Pierre Goursat, de stichter van de Gemeenschap Emmanuel, valt mij op wat hij zegt over het gebed: “De Heer wil tot ons spreken. Maar ja, als we steeds over onszelf praten hoe kunnen we dan horen wat Hij óns wil zeggen?!” Tja. Als ik ga bidden heb ik altijd verschrikkelijk veel te vertellen.

Aan gespreksstof, van mijn kant, geen gebrek. Van Zijn kant waarschijnlijk ook niet, maar ja, dat hoor ik niet zo best als ik zelf steeds aan het woord ben. En als ik m’n hart zo heb uitgestort, ga ik in de bijbel of in een heilig boekje lezen en dan .. vind ik dat ik m’n best alweer gedaan heb. Maar dat is dus niet wat deze stichter van een van de nieuwe bewegingen, Pierre Goursat, bedoeld heeft. Hij wil benadrukken dat we echt naar de Heer luisteren: “Zo ‘rusten bij God’ is echt heel belangrijk.”

Eigenlijk zalig natuurlijk in alle hectiek van ons drukke leven. Waarom is het nu zo moeilijk om dat ook echt te doen? In de tijd van de Heilige Pastoor van Ars (rond 1800) waren ze hier volgens mij beter in. Zo was er een eenvoudige boer die de kerk niet voorbij kon lopen zonder naar binnen te gaan en daar alleen maar te gaan zitten. Op een dag vroeg de Pastoor van Ars hem wat hij allemaal zei tegen de Heer. Het antwoord van het boertje was: “Mijnheer Pastoor, ik zeg niets tegen Hem. Ik kijk naar Hem en Hij kijkt naar mij”.

En zo bedacht ik me dat ik dit mijn kinderen eigenlijk niet leer. Elke avond lezen wij uit de bijbel en bidden samen hardop. Op zich prima natuurlijk, maar stil bij God aanwezig zijn is er niet bij. Dus stelde ik dezelfde avond aan Denise van zes jaar voor om na het bijbellezen nog even stil ‘bij Jezus’ te zijn. Dat vond ze prima. “Hoe moet dat mama? Moet ik mijn ogen dan dicht doen?” vroeg ze “En mijn handen vouwen?”. En zo zaten we samen tien hele seconden stil voor het icoontje. Toen merkte ik dat ze haar hoofdje draaide en hoorde haar adem in mijn oor suizen. “Ben jij al klaar met bidden?”, fluisterde ze. “Nee, eigenlijk niet, maar ik hoorde dat jij klaar was…Nog maar even dan?” En zo waren we nog een keer tien hele seconden in stilte verzonken.

De volgende avond begon ze er zelf al over na het verhaaltje: “Gaan we stil bidden mama?” Prima natuurlijk. Sindsdien vraagt ze er elke avond zelf om. Inmiddels duurt de stilte zelfs al vijftien hele seconden. Dus vroeg ik haar: “Waarom doe je dit zo graag?” “Nou gewoon, dan voel ik dat ik dichtbij Jezus ben en dat vind ik fijn”, was haar simpele antwoord. Zie je nou wel. Had Jezus tóch gelijk toen Hij zei: ‘Ik prijs U Vader, omdat Gij deze dingen verborgen gehouden hebt voor wijzen en verstandigen, maar ze hebt geopenbaard aan kleinen’ (Lucas 10, 21). Wat dat betreft ben je rijk als je een eenvoudig boertje of een meisje van zes bent.

Brechje