Met een verdrietig gezicht komt Cecile uit school. Da’s al de tweede dag dat ze sip uit groep 7 komt sinds het nieuwe schooljaar weer is begonnen. “Ik hoor nergens meer bij”, vertelt ze thuis aan de keukentafel terwijl de tranen beginnen te stromen. “Karin heeft sinds de zomervakantie een Blackberry en Madelon een Samsung Galaxy i. Ik heb alleen maar een gewoon mobieltje… Verder praten ze over jongens en daar vind ik niks aan”. Met een verdrietig gezicht komt Cecile uit school. Da’s al de tweede dag dat ze sip uit groep 7 komt sinds het nieuwe schooljaar weer is begonnen. “Ik hoor nergens meer bij”, vertelt ze thuis aan de keukentafel terwijl de tranen beginnen te stromen. “Karin heeft sinds de zomervakantie een Blackberry en Madelon een Samsung Galaxy i. Ik heb alleen maar een gewoon mobieltje… Verder praten ze over jongens en daar vind ik niks aan”.

Vorig jaar waren Karin en Madelon haar vriendinnetjes. “Het lijkt wel of ze veranderd zijn in de vakantie..”, Zegt Cecile. “Ze vinden mij saai omdat ik dit allemaal niet interessant vind en nu hoor ik er niet meer bij”. Samen denken we na of er nog andere kinderen in de klas zijn waar ze dit schooljaar mee kan optrekken. Maar dat valt niet mee. Zo is Renske, het leukste meisje dat ze kan bedenken verknocht aan Anneke. Ondenkbaar dat ze tussen die twee komt volgens Cecile zelf. “Dus ben ik in de pauzes alleen op het schoolplein”, concludeert Cecile met een triest gezicht.

Ik kan u vertellen, dit zijn zaken die mij als moeder recht in mijn hart raken. Er is weinig waarvan ik zó ondersteboven raak als dit: een gekwetst kind. Doe mij maar een deuk in mijn auto of een collega die boos op me is, daar kan ik beter tegen dan dit.

Met een baksteen in mijn hart breng ik Cecile –en haar zusjes- de dag erna weer naar school. Weer thuis bedenk ik me dat het Maria Hemelvaart is: 15 augustus. Als er één collega-moeder is die weet hoe afgrijselijk het is als je kind wordt buitengesloten dan is Zij het. Als iemand begrijpt hoeveel pijn dat doet, dan is zij het. En dus smeek ik haar bijna: “Moeder, het is Uw feest vandaag. Wilt U heel alstublieft voor Cecile bidden vandaag?” Met buikpijn vervolg ik mijn eigen werkdag.

Als ik om kwart over twaalf de dames ga halen komt er tot mijn verbazing een blije Cecile uit school: “Mama, weet je wat er gebeurd is? Madelon heeft uit zichzelf haar excuses aangeboden omdat ze zo gemeen tegen me gedaan heeft. En Renske, die ik echt het allerliefste meisje uit de klas vindt, heeft vandaag bij de gym gezegd dat ze graag mijn beste vriendin wil zijn!” Ik kan het bijna niet geloven. Zo’n bijzondere, snelle, duidelijke verhoring heb ik nog nooit gehad. Maar het is echt: in de week die volgt komen er drie uitnodigingen voor feestjes en gaat Cecile weer vrolijk naar school.

Het zal vast nog wel eens hommeles zijn komend schooljaar met die meiden, maar ik heb een bijzondere collega-moeder in de hemel die heeft laten merken dat mijn kind ook háár kind is!

Brechje