“Jullie hadden wel wat pech in de vakantie,” concludeerde de huisarts toen ik mijn verhaal verteld had. We hadden een mooie vakantiewoning ten zuiden van Barcelona aan de kust. Het weer liet ondanks die 1500 km zuidwaarts weliswaar wat te wensen over… "Jullie hadden wel wat pech in de vakantie," concludeerde de huisarts toen ik mijn verhaal verteld had. We hadden een mooie vakantiewoning ten zuiden van Barcelona aan de kust. Het weer liet ondanks die 1500 km zuidwaarts weliswaar wat te wensen over: naast enkele zonovergoten dagen was het vaak nogal bewolkt en was er veel wind. In strandtermen: vaak een rode vlag. Maar de temperatuur is dan gelukkig wel altijd rond de 25 graden.

Maar de huisarts ging meer af op de medische kant van de vakantie. Mijn vrouw was gevallen omdat ze een traptrede over het hoofd gezien had. Enkele minuten was ze blijven liggen en toen voorzichtig opgestaan. Bij haar val had ze zoveel mogelijk haar polsen ontweken waaraan ze de afgelopen jaren tien keer geopereerd was. Dat ontwijken was redelijk gelukt, maar hier en daar toch nogal wat pijn en schrammen. Verder had ze zeer allergisch gereageerd op een of ander insektenbeet.. Grote rode vlekken en flinke ontstoken blaren. Conclusie: één keer in zee geweest in twee weken!

Nu mijn verhaal. Na enkele dagen was ik in een zee-egel of zoiets getrapt. Ik haalde na een pijnscheut mijn voet boven water en ik zag er allemaal stekeltjes in. Op één na allemaal goed verwijderd. De laatste, grootste en diepste heeft nog wat overlast gegeven.

De dag erna, en dit is het laatste en meest ingrijpende incident, gebeurt het volgende. Mijn broer woont bij Barcelona. Wij gingen met hem naar de sportschool waar hij altijd naar toe gaat. We gingen voetballen, met onze vier jongens erbij. Al snel meldden zich enkel Spaanse jongens bij mijn broer om een partijtje te spelen. "Goed Spanje tegen Nederland. En net als bij de wereldkampioenschappen winnen wij weer" zo hitste hij de jongens op. Ik ging keepen en moet op gegeven moment een penalty stoppen. De bal raakte mijn vingertoppen mar ging toch in het goaltje. Het eerste wat ik zag was het trotse gezicht van de Spanjaard die de 2-1 gemaakt had. Leuk om dat gezicht te zien. Daarna voelde ik echter veel pijn. En mijn hand bloedde hevig. Later bleek dat door de bal de trouwring zich in mijn pink geboord had. Klein verbandje, pleistertje en mijn broer maakte de bloedsporen van veld naar kleedkamer schoon.

De volgende dag op het terras van onze vakantiewoning zag mijn vrouw die pink opnieuw bloeden. Ik haalde voorzichtig het verband wat weg en constateerde dat ik dit zelf niet verantwoord kon verbinden. Wat nu te doen met dit medische probleem in Spanje? Mijn vrouw herinnerde zich dat er een Rode Kruis post bij het strand was. Erheen gegaan. Mijn vrouw reed. En onze oudste zoon ging ook mee als tolk. Hij studeert Spaans en zou ons telkens  uitstekend helpen zo hebben we ervaren. Ik ken trouwens inmiddels ook enkele Spaanse woorden, maar wel de verkeerde: dolor is pijn, médico is dokter en farmacia is apotheek.

We werden naar een grotere Rode Kruis post in een naburig stadje gestuurd. In feite een lokaal ziekenhuis van het Rode Kruis. Door het tonen van het internationale kaartje van VGZ kon snel aan de administratieve verplichtingen voldaan worden. Die administratie gaat nu eenmaal altijd aan de behandeling vooraf. De arts ging de wond, die ongeveer halfrond de pink was, meteen hechten. Ook werden röntgenfoto's gemaakt. De arts deelde mij in haar beste Engels mede dat de pink een flinke klap had gekregen maar benadrukte: "it is nót broken!" Vervolgens moest ik om de twee dagen op controle bij die arts. De laatste controle in Spanje kon dan vervallen, omdat we die dag daarna naar Nederland gingen en ik me daar meteen bij de huisarts zou moeten melden.

In Spanje werden nog stevige pijnstillers voorgeschreven. Maar ik had geen pijn, alleen als je aan de pink zelf kwam. En dat deed de verpleegkundige daar een keertje. Hij was begonnen het verband er af te trekken. Ik verging van de pijn. En dan is het woordje "au" heel internationaal. Hij begreep meteen dat hij het verband eerst beter los kon knippen. Voor mij als patiënt was dat althans nogal wat prettiger. Andere verpleegkundigen die week had ik bij de verbandwisseling veiligheidshalve ingelicht over de wijze van verwijderen van het verband. Eentje wilde nog beginnen met knippen aan de kant waar de wond zat en dat leek toch ook niet zo handig. Wel erg aardige medici staf overigens. Verder nog een antibioticakuur gehad.

Die medicijnen haal je bij de "farmacie", meer een soort drogist dan apotheek leek het. Je geeft je receptenbriefje af en zij pakken het doosje medicijnen. Maar er waren verder allerlei drogistartikelen Verder hebben enkele personeelsleden doktersjassen aan. Dat staat wat indrukwekkend. Kleren maken de man! Verder is zo;n gebroken pink op vakantie wel zuur. Je kunt geen auto rijden, althans de eerste dagen niet.

Gelukkig ging het de terugreis weer wel. Maar je kunt niet naar de dingen gaan die je uitgezocht hebt om heen te gaan. (Klooster Poblet, grot St Ignatius en Montserrat). En je moet je naar het ziekenhuis laten rijden door je vrouw en je oudste zoon. Ook met inpakken van de auto en een aantal andere dingen ben je ineens afhankelijk van vrouw en kinderen (vast een idee gekregen hoe het kan gaan als je heel oud bet). Maar voor deze vakantie: dank aan de anderen, dat zeker. Maar het liefst doe je natuurlijk alles zelf. En wil je gaan en staan waar je zelf wilt. En verder zit je dan wel op het strand bij de Middellandse Zee, maar niet net als de anderen ín de Middellandse zee. De arts had het nog gezegd in verband met die pink: "not wet, no sun." Maar ja, voor zon en zee ga je natuurlijk naar de Spaanse kust. De huisarts had gelijk: pech gehad, deze vakantie."

In Nederland had ik me meteen bij de huisarts gemeld. Ze had de hechtingen eruit gehaald en vond de pink er nogal wat geïrriteerd uitzien. Ze had geen informatie of foto's uit Spanje (foto's van die pink in Spanje gemaakt dan). En ze vertrouwde het niet helemaal. Ze stelde voor ook hier in het ziekenhuis foto's te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Even foto's maken zei ik tegen mijn vrouw. Zij ging dan even boodschappen doen. Toen zij terug kwam was ik er nog niet. Ik had al gebeld vanuit het ziekenhuis en pas de derde keer was zij thuis en kon ze opnemen. Ik moest na de bestudering van de foto's door de arts meteen door naar de eerste hulp.

De arts vroeg mij wat ze in Spanje gezegd hadden naar aanleiding van de foto's. Ik vertelde dat het eerste wat die Spaanse arts nadrukkelijk zei, was: "it is nót broken." "Nou dan heb ik ook meteen wat te zeggen", zei de Nederlandse arts: "It ís broken." Omdat mijn pink wel enkele dagen in een spalk had gezeten en ik het daarna nauwelijks bewogen had en omdat het nogal opgezet was, kon ik hem nauwelijks bewegen. Er moest zo gauw mogelijk na deze immobiele periode bewogen worden, anders zou dat later onmogelijk worden. Want die kleine botjes groeien gauw aan elkaar. Er hoefde niet geopereerd te worden omdat er minder dan een derde gebroken is en dan richt de operatie waarschijnlijk meer schade aan dan dat er verbetering aangebracht wordt. En bovendien had de ongelukkige gebeurtenis al ruim een week geleden plaatsgevonden, en daar werd operatief ingrijpen ook moeilijker door. Enfin, van nu af dan nog de nodige weken herstellen en handtherapie voor het herstellen van het bewegen van gewrichten en pezen.