Het leven hier in Houston is natuurlijk geen ‘hemel op aarde’, zeker niet na Harvey. Maar, qua parochie komen we toch een eind in de buurt! Om eerlijk te zijn: ik zit soms met tranen in mijn ogen in de mis: dat een parochie zo’n gemeenschap kan zijn, waar Christus helemaal centraal staat, in een land dat net zo rijk en modern is als dat van ons, hoe is het mogelijk? Het leven hier in Houston is natuurlijk geen ‘hemel op aarde’, zeker niet na Harvey. Maar, qua parochie komen we toch een eind in de buurt! Om eerlijk te zijn: ik zit soms met tranen in mijn ogen in de mis: dat een parochie zo’n gemeenschap kan zijn, waar Christus helemaal centraal staat, in een land dat net zo rijk en modern is als dat van ons, hoe is het mogelijk?

Elke zondag zit onze parochie afgeladen vol met alle generaties: jong en oud, Aziaat, Texaan, Mexicaan, Afrikaan, alles zit bij elkaar. Tijdens de mis is er een boel geluid: baby’tjes worden gevoed en af en toe zet een balorige peuter het op een brullen. De ouders lopen dan keurig naar de hal en komen weer terug als het kind getroost is. Geen kip die daarover piept. Zonder blikken of blozen hebben ze hier elke zondag acht missen in het Engels en Spaans, die afgeladen vol zitten. De familie Loenen is al eens te laat gekomen en er was geen plek meer vrij. Helemaal niet erg: een ruim uur staan is best gezond. Ook door-de-week zitten er minstens honderd mensen in de mis.

De eucharistieviering wordt ook opvallend actief bijgewoond. Als de parochianen antwoorden op de woorden van de priester ‘De Heer zal bij u zijn’, dan antwoorden ze zelfs met hun handen, gebarend naar de priester: ‘En met uw geest’. In de preek zoemt de priester in op de vraag “Wat vraagt Jezus van ons in dit Evangelie?” Zijn uitleg is heel concreet, waarbij ook de moraalkwesties niet worden geschuwd: “net als de herder heeft de bisschop een staf. Daarmee houdt hij uit liefde zijn schapen weg uit de dorens”.

In de parochie is altijddurende aanbidding. Ook zoiets indrukwekkends. Dat betekent dat er dag én nacht gebeden wordt, twee-aan-twee. Een blik op het gebedsschema maakt duidelijk dat er ook in het holst van de nacht, ieder uur weer twee parochianen hun wekker zetten, hun kleren aantrekken en bij nacht en ontij naar de kerk rijden om daar een uur voor het Allerheiligste te gaan bidden. Ik zal eerlijk zijn: ik heb me nog niet opgegeven.

De diaconale projecten zijn ook bijzonder concreet. Sinds Harvey hebben ze in een van de parochiezalen een soort gratis winkel gemaakt vol kleding, voedsel en verzorgingsartikelen. Die krijgen ze van parochianen: bij de uitgang van de zondagsmis krijg je een lijst met benodigdheden. Van ’s morgens acht tot ’s avonds zeven is deze ‘winkel’ open en wordt bemand door vrijwilligers: ze helpen de slachtoffers om te vinden wat ze nodig hebben.

De visie van het bisdom Houston is precies wat ze hier leven: “een parochie waar mensen verliefd zijn geworden op Christus en van wie de liefde uitstroomt naar de kerkgemeenschap”. En niet zonder vruchten: de parochie groeit qua aantal nog steeds. Ik denk dat we binnenkort bij de Walmart een paar klapstoeltjes moeten halen om de komende twee jaren nog een zitplaats te hebben.

Brechje