Het was blijkbaar schrikken voor u, toen u eind september een brief van hulpbisschop De Jong openmaakte. Want niet veel later twitterde u op het internet: "Heb 'n werkelijk WALGELIJKE brief (moederschoot tot ground zero) + model v embryo ontvangen vd hulpbisschop van Roermond (De Jong) #benboos.''

U was boos, ontdaan. Na honderden reacties op Twitter, legde u op internet uit waarom u zo boos was. Bij de brief van de hulpbisschop zat een klein plastic poppetje dat een foetus van tien weken voorstelt. Hiermee wilde de hulpbisschop laten zien dat een foetus van tien weken geen klompje cellen is, maar al een echt klein mensje met handjes, voetjes, een neusje en twee oortjes. In uw leven heeft u meerdere miskramen gehad. Dat moet verschrikkelijk zijn geweest. Door het zien van dit kleine nepmensje, kwam bij u de pijn van uw grote verdriet om het immense verlies naar boven.

Beste mevrouw Hennis-Plasschaert, lieve Jeanine. Het krijgen van kinderen is voor de meeste vrouwen het allermooiste, meest intense dat bestaat. Wat heerlijk is het zwanger te raken. Het onwerkelijke, mystieke gevoel dat in je buik een nieuw leven is begonnen. Wat is het dan hartverscheurend, onbeschrijflijk pijnlijk als je zoiets dierbaars verliest. Zo oneerlijk als het kleine hartje van je eigen kindje zomaar stopt met kloppen. Als alle dromen, de hoop, het verlangen abrupt eindigen.

Ook ik ben ooit zo vreselijk teleurgesteld. Een enorme kersenvlaai lag in de auto te wachten om het goede nieuws feestelijk aan de opa's en oma's te vertellen, toen ik het slechte bericht in het ziekenhuis vernam. Ook ik slik nog weleens als ik een pasgeboren baby in de handen van een trotse moeder zie. En ik begrijp jouw pijn bij het zien van een plastic foetus; het bewijs hoe uw ongeboren kindje eruit zou hebben gezien.

In dat licht, is het dan niet "WALGELIJK" dat onze samenleving het toestaat dat we jaarlijks in Nederland meer dan dertigduizend ongeboren baby's aborteren? Hoe kan het dat op de afdeling gynaecologie in de ene kamer kunstmatig een zwangerschap wordt opgewekt via ivf en in de andere kamer een volstrekt gezond leven in wording wordt afgedreven? Ongeboren kinderen die precies hetzelfde zijn als de mysterieuze leventjes die wij verwachtingsvol met ons meedroegen.

Het kost de Nederlandse samenleving 10 miljoen euro per jaar om deze dertigduizend baby's te aborteren. Zou de overheid dit geld niet beter kunnen gebruiken om financiële, psychische en praktische hulp te bieden aan ongewenst zwangere vrouwen? Zodat deze moeders wèl de kans voelen en de moed hebben hun kindje op de wereld te zetten.

Na aanleiding van de brief van mgr. De Jong, liet PvdA-Kamerlid Pauline Smeets weten dat de hulpbisschop "voorbijgaat aan het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw, waar we zo lang voor hebben gevochten". Abortus is volgens haar "een vorm van beschaving". Een stelling die veel Nederlanders voor waar aanzien.

En helaas Jeanine, is het niet zo dat op de abortuskliniek zelfstandige, hoogopgeleide dames komen voor hulp. Het overgrote gedeelte zijn bange, laagopgeleide, onzekere meisjes. Ze zijn hopeloos, misselijk, moe, angstig, radeloos en voelen zich schuldig. Het aanbieden van een abortus, alsof het de normaalste zaak van de wereld is om hun hun kind af te pakken, lijkt in dat licht dus helemaal niet op een vorm van beschaving. Zeker als je weet dat deze vrouwen levenslang dit litteken met zich meedragen, van het verdriet om nooit te weten hoe gelukkig je zou zijn geweest bij het zien van je spelende, lachende, liefdezoekende kind.

Daarbij komt nog eens dat veel van deze vrouwen van allochtone afkomst zijn. Dit zijn geen vrouwen die autonoom over hun eigen 'buik' beschikken maar jonge vrouwen die bang zijn om door hun familie en omgeving verstoten, vernederd en misschien zelfs mishandeld te worden als uitkomt dat zij voor het huwelijk met een man naar bed zijn geweest. Is abortus dan een kwestie van beschaving of gedoogsteun voor onderdrukking en een niets ontzienende schaamtecultuur?

Best VVD-Kamerlid, u heeft verschillende miskramen gehad. U heeft nooit uw eigen kindje kunnen vasthouden of het liefdevol in badje mogen doen. Zo'n gemis kan pijnlijker zijn dan ik mezelf – als moeder van twee kinderen – kan voorstellen. Dat is verschrikkelijk, ik leef met u mee. Maar u zit nu in de Tweede Kamer, u heeft dus nu de kans en het recht op het indienen van een initiatiefvoorstel. Een voorstel voor een wet waarmee u zwangere, radeloze vrouwen hulp biedt. Hulp waarmee ze zich door u gesterkt voelen toch het moederschap aan te durven.

U bent dan wel nooit moeder geworden, maar u heeft als Kamerlid nu wel de mogelijkheid tienduizenden kinderen op de wereld te laten komen. Dat zou een hele mooie troost voor u kunnen zijn. Handvatten om niet meer #benboos te zijn.

Met vriendelijke groet,
 
Mariska Orbán