Afgelopen weekend zijn mijn vrouw en ik naar Frankrijk geweest. Daar woont de oudste zus van mijn vrouw. Ze is 60 jaar geworden. Ze wist niet dat al haar broers en zussen, aanhang en enkele neven en nichten uit Nederland naar Frankrijk zouden afreizen. Afgelopen weekend zijn mijn vrouw en ik naar Frankrijk geweest. Daar woont de oudste zus van mijn vrouw. Ze is 60 jaar geworden. Ze wist niet dat al haar broers en zussen, aanhang en enkele neven en nichten uit Nederland naar Frankrijk zouden afreizen.

Met een smoes was ze naar de feestzaal gelokt. Daar stond wij, haar kinderen en kleinkinderen op het podium achter een gordijn. Toen ze binnenkwam en de gedekte tafels zag, zal ze wel iets vermoed hebben denk ik. Maar vrijwel meteen ging het gordijn open. Een mix van Franse en Nederlandse familie en vrienden zongen enkele verjaardagsliederen. Enkele tranen van haar kant was het antwoord. Die avond waren er enkele optredens, felicitaties, cadeaus, eten en drinken en ontmoeting.

Vrijdags veel reizen, 's zaterdags veel eten (en mogelijkheid tot veel drinken) en zondags veel reizen. Dat is in een notendop de samenvatting van de driedaagse naar Normandië, in de buurt van Caen.

Vrijdag reizen

Allereerst hadden we de jongens achtergelaten met een brief aan instructies: koken, boodschappen doen etc. Vervolgens zijn we om 5 uur 's ochtends vertrokken. Een discussie met mijn vrouw. Volgens mij stonden wij als kinderen vroeger ook op een dergelijk vroeg tijdstip op. We lieten onze ouders niet zomaar gaan. Mijn vrouw had bedenkingen: ze moeten straks nog naar school en dan zijn ze moe etc. In de auto aten we wat broodjes en dronken een kop koffie en het was heel gezellig. Na een uur pikten we een broer van mijn vrouw op en twee van zijn kinderen. Carpoolen is voordelig voor zo'n afstand.

We zijn over Maastricht gereden, onder Brussel langs en dan als maar naar het westen. Veel tolweg genomen en zowel zondag als vrijdag, bijna geen kip op de weg. Wel een hond. Een hond op de tolweg. Een betonnen schutting zorgde ervoor dat hij er niet van af kon. Een politiewagen en wegenwacht erbij. Een politieagent stapte telkens uit om die hond te pakken. Dat lukte maar niet. Die hond ging sneller lopen en die gendarme kon niets anders doen dan weer instappen. Als de hond dan iets sneller liep, gingen alle auto's die er achter zaten ook iets sneller. Niemand kon er voorbij. Tot de afslag. De hond nam de afslag. Vervelend, want die moesten wij ook hebben. Dus wij nog heel even tot een rotonde achter die hond aan. Die hond en zijn begeleiders namen de eerste, wij de derde afslag. Toch wel een leuke tien minuten gehad. Kan ik er hier ook weer van vertellen.

Op die reis viel mij ook nog op de enorme bruggen bij L'Havre. En met de navigatie kom je ook aan bij het hele kleine gehuchtje waar mijn oudste schoonzus woont. Wij hebben overnacht bij een broer van mijn vrouw die daar ook een huisje heeft.

Zaterdag ontmoeting

Zaterdag hebben we nog twee huizen van twee andere zussen bezocht. Jawel een kleine Nederlandse kolonie in Frankrijk. Voor enkele tienduizenden euro's heb je een boerderijtje uit 1800 met muren van kleisteen en in the middle of nowhere. En twee van de drie zijn al tien tot vijftien jaar met aanhangers vanuit Nederland aan het rijden om het op te knappen. Vooral de eigenaar van de grootste boerderij is ook de komende jaren nog bezig. Zijn kinderen mogen ook een gedeelte van het huis "adopteren" en naar eigen smaak verbouwen en inrichten.

Zaterdag was het mooi weer. Nog wel wat koud, maar de grote tafel in de zon en uit de wind, met wijn en Franse kaas en allerlei andere gerechten nodigden wel uit om gezellig en uitgebreid iedereen te ontmoeten. De huiseigenaren die vol trots over hun eigendommen vertelden en natuurlijk ons rond leidden (wij zijn er lang niet geweest). Een nichtje dat van alles vertelde over haar opleiding en haar toekomstplannen. Een zwager die vertelde over zijn motivatie om daar te wonen. En hij vertelde dat onze oudste zwager, de Fransman, heel handig en zelfs noodzakelijk is om op die locatie een pied à terre te krijgen in verband met de nodige administratieve en andere handelingen.

Ook kwam de kerk en het geloof aan bod. Iemand vertelde waarom hij de Katholieke kerk verlaten had. Hij werkte destijds in het ziekenhuis. Een kind ging dood. Maar de priester die geroepen werd kwam niet, want hij had geen dienst. Dat had hem zo geschokt dat hij bij zo'n kerk niet meer wilde horen. Ik had mijn antwoord niet meteen klaar. Maar mijn vrouw en ik hebben het er samen later nog over gehad. Ja, er gebeuren erge dingen in de kerk. Het kindje dat gestorven was zonder dat de priester erbij wilde komen was ook erg. Maar toch brengen deze en vele andere gebeurtenissen ons geloof niet aan het wankelen. Ik kan niet direct precies beargumenteren waarom.  

Zondag reizen

De derde dag, zondag, zijn we weer terug gereden. Heel mooi was Lisieux, dat nagenoeg op onze route lag en dat we aandeden. In de crypte van de basiliek hebben we een Franstalige Mis meegevierd. De crypte heeft een kleurrijk mozaiek-plafond en achterin de crypte is een rijk versierde kist met relieken van de niet zolang geleden zalig verklaarde ouders van Teresia van Lisieux.

Verder was er een heel mooie Mis die je goed kon volgen. De vaste gezangen in het Latijn, zoals bij ons. De bekende opbouw van de Mis. Ik ken nauwelijks Frans en dus was ik geholpen met het Nederlandse missaaltje dat ik bij mij had. Mijn vrouw kent de Franse taal veel beter dan ik en vertelde wat over de preek die op haar indruk had gemaakt. Het ging over de roeping van Teresia van Lisieux die de liefde is. En dat je te allen tijde terug moet vallen op het Evangelie.

In de voorbede werd nog voor Libië gebeden. Via een sms-je vlak voor de Mis had een nichtje ons meegedeeld, dat daar de oorlog was uitgebroken. Vanwege de lange reis die we nog voor de boeg hadden en vanwege het feit dat onze medepassagiers minimaal minder praktiserende gelovigen zijn, hebben we besloten de basiliek niet meer verder te bezoeken. Maar mijn vrouw en ik namen ons voor nog eens terug te gaan. Naar de kleine Nederlandse kolonie waar we heel welkom waren, maar ook naar de kleine Teresia van Lisieux waarbij we ons op één of andere manier ook welkom voelden.