Het huwelijk is gericht op de toekomst, het kijkt verder dan zichzelf. A. de Saint Exupéry vatte het wezen van de liefde ooit samen als: “Liefhebben is meer dan elkaar aankijken, het is gezamenlijk in dezelfde richting kijken.” De huwelijksliefde is dan ook niet in zichzelf gekeerd, zij wil zichzelf geven, vruchtbaar zijn. Jonge mensen die gaan trouwen doen dat niet alleen voor elkaar. In die liefde voor elkaar ligt het verlangen besloten ooit kinderen te kunnen krijgen. Het huwelijk is gericht op de toekomst, het kijkt verder dan zichzelf. A. de Saint Exupéry vatte het wezen van de liefde ooit samen als: “Liefhebben is meer dan elkaar aankijken, het is gezamenlijk in dezelfde richting kijken.” Liefde is niet in zichzelf gekeerd, zij wil zichzelf geven, vruchtbaar zijn. Jonge mensen die gaan trouwen doen dat niet alleen voor elkaar. In die liefde voor elkaar ligt het verlangen besloten ooit kinderen te kunnen krijgen. (zie ook Het gezin als dienst aan het leven)

Als je trouwt voor de Kerk kun je dus eigenlijk niet op voorhand zeggen “wij willen nooit kinderen krijgen”. Dan zou je voorbij gaan aan één van de pijlers van het huwelijk. Maar dat is iets anders dan 'hoe meer zielen hoe meer vreugd'. En hoeveel kinderen je gegeven worden, blijft een geschenk van God. Onze eigen plannen en berekeningen komen niet altijd uit. Veel stellen ervaren dan ook dat het wachten op het geschenk van het leven soms jaren kan duren, met veel pijn van onvervuld verlangen. Belangrijk is dat man en vrouw samen overwegen wat God vraagt van hun huwelijk, hoe zij zelf met hun gezin gelukkig kunnen worden. Ook langs steile en moeilijke wegen wil de liefde groeien en de huwelijksband sterker worden.

“Kinderen zijn geweldig maar er moet niks” werd het meest geantwoord op de vraag of katholieken meer kinderen moeten krijgen. Helaas is het in de maatschappij eerder het tegenovergestelde: “Kinderen zijn geweldig maar er moet al zoveel.” Iedereen moet aan het werk, liefst fulltime en als je dan nog aan een gezin wilt beginnen en je eigen kinderen wilt opvoeden, moet je je in alle bochten wringen om het financieel en organisatorisch mogelijk te maken. We hebben een regering die met de mond belijdt dat jeugd en gezin belangrijk zijn, maar die in de praktijk jonge ouders met kinderen voor geweldige dilemma’s plaatst om het allemaal mogelijk te maken. Wie durft nog aan een gezin te beginnen als je de hypotheek alléén kunt betalen op twee salarissen, als op de kinderopvang bezuinigd wordt, als moeders die parttime willen werken worden beschouwd als suffe mutsen en tweederangs deelnemers aan de economie, als de overheid een soort opvoedpolitie wordt die constant over de schouders van de ouders meekijkt?

Kinderen zijn geweldig en dat zou de overheid meer mogen stimuleren, niet alleen bij katholieken. De vergrijzing kan alleen worden opgelost als we investeren in de toekomst en dus in gezinnen met kinderen. Het is tijd voor een actief en kindvriendelijk gezinsbeleid. Dat gaat niet alleen over meer geld voor kinderopvang, ouderschapsverlof of opvoedingsondersteuning. Het begint vooral bij het stimuleren van een positieve kijk op het gezin en op het krijgen van kinderen.