“De overheid wil professionals zoals artsen, psychiaters, ambulancebroeders en leraren verplichten misstanden bij gezinnen te melden. (…) Niet alleen is dat pretentieus, maar ook gevaarlijk. Het consultatiebureau is een bedreigende instantie geworden, die iedere ouder als een zwak geval of potentiële kindermishandelaar benadert.” “De overheid wil professionals zoals artsen, psychiaters, ambulancebroeders en leraren verplichten misstanden bij gezinnen te melden. (…) Niet alleen is dat pretentieus, maar ook gevaarlijk. Het consultatiebureau is een bedreigende instantie geworden, die iedere ouder als een zwak geval of potentiële kindermishandelaar benadert.” Dat schrijft hoogleraar bestuurskunde Paul Frissen en zijn onderzoeker Niels Karsten vandaag op website Sargasso.
“Publieke professionals, zoals artsen, psychiaters, ambulancebroeders en leraren, hebben in hun omgang met misstanden als kindermishandeling te maken met een radicale omkering van het denken”, aldus de auteurs. “Het antwoord op de vraag of zij vermoedens van mishandeling moeten melden, heeft zich, om oud-premier Lubbers te parafraseren, ontwikkeld van ‘nee, tenzij’ naar ‘ja, mits’. Het gegeven dat het melden van kindermishandeling voor een beroepskracht met een zwijgplicht toch mogelijk is dankzij het meldrecht, heeft het aangrijpingspunt gevormd voor het huidige uitgangspunt dat vermoedens gemeld moeten worden, tenzij de geheimhoudingsplicht dit in de weg staat.”
Kwalijk vinden beiden met name de druk die de overheid uitoefent om professionals tot een dergelijke openheid te verplichten. Zo weigerde Riagg Rijnmond de meldcodes te ondertekenen, waarna de gemeente de subsidie stopzette.”
Frissen en Karsten geven in hun opiniestuk de kern van het probleem aan: “De staat weet kennelijk wat veiligheid is, wat goede opvoeding inhoudt en hoe hulpverleners hun professie dienen op te vatten en in te zetten. Niet alleen is dat pretentieus, maar ook gevaarlijk. De overheid veronderstelt moreel gelijk te hebben en brengt dat gelijk tot uitdrukking in nogal omvattende systemen van voorzorg, interventies en toezicht. Meldcodes zijn daar een treffende illustratie van.” (KN)