Vrouwen die een ongeboren kind verliezen door een miskraam, hebben liefde nodig en ondersteuning. Dat zegt priester Frank Pavone, de nationaal directeur van Priests for Life tegenover LifeNews.com.
Vrouwen die een ongeboren kind verliezen door een miskraam, hebben liefde nodig en ondersteuning. Dat zegt priester Frank Pavone, de nationaal directeur van Priests for Life tegenover LifeNews.com.

Foute opmerkingen

Een miskraam is een tragedie die door veel mensen verkeerd wordt begrepen. Ze weten niet goed hoe ze een vriendin of familielid moeten troosten die een dergelijk verlies heeft meegemaakt. Vaak slaan opmerkingen van goedwillende mensen alsnog een wond. Opmerkingen als: "Nou, het was nog niet zo ver", "Je kunt toch nog een keer zwanger worden", of "Veel mensen maken dit mee."

Het verlies van een kind

Hoewel er geen magische formules zijn, is er wel een fundamentele waarheid die altijd voorop en centraal moet blijven staan: een miskraam is het verlies van een kind, dat net zo echt is en net zoveel waarde heeft als ieder ander kind van welke leeftijd dan ook. Een vrouw die een miskraam krijgt, is een ouder die een kind heeft verloren, net zoals de vader van het kind.

Een ‘echt kind’

In een maatschappij die nog steeds een juridische en culturele blinde vlek heeft voor het ongeboren leven, veronderstellen veel mensen dat een miskraam een ouder niet zo veel verdriet doet als het verlies van, laten we zeggen, een ‘echt kind’. En dat is precies wat zoveel pijn doet. We kunnen nooit iemand troosten in haar en zijn verdriet als we suggereren, zelfs al is het in de meest geringe mate, dat het mensje dat zij zijn verloren niet echt was.

Genezing

Nu de medische wereld steeds gevoeliger wordt en begrip krijgt voor dit verlies, moeten wij dat ook doen. Onze liefde, ons medeleven, ons delen in het verdriet om dergelijke verliezen, kan genezing brengen aan de ouders die een miskraam hebben gekregen. Het geven van een naam aan deze kinderen die zijn overleden, is een belangrijke manier om de werkelijkheid van hun bestaan te erkennen. Ook is het van belang deze kinderen mee te tellen, zodat, wanneer een ouder wordt gevraagd naar hoeveel kinderen hij/zij heeft, het kind dat stierf voor de geboorte wordt geteld als een van hen.

Troostrijk billboard

Op het eerste pro-life billboard dat wij in 1990 opzetten, werd de ontwikkeling van het ongeboren kind verbeeld. Een van de eerste telefoontjes die ik erover ontving, was van een vrouw die een kind had verloren door een miskraam. “Ik kan je niet vertellen hoe troostrijk dit billboard is voor mij. Dank je wel." Dat was alles wat ze zei. Misschien gaf het haar zoveel troost omdat iemand in het openbaar zei wat zij bij zichzelf allang wist: dat was een echt kind. Het leven van dat kind doet ertoe, ongeacht hoe kort het was. De dood van dat kind doet ertoe, ongeacht hoevelen er niet om huilen. En de liefde die ik voor dat kind heb doet ertoe, zelfs als niemand anders het weet. (LifeNews.com )