Als u deze column leest, bent u vast al in ‘hogere Paassferen’. Ik tik ‘m echter nog in de strijd van de Goede Week. Volgens mijn wijze en diepgelovige moeder pleegt deze tijd altijd een periode te zijn ‘waarin er lijden op je weg komt’. En ik kan u vertellen: ook dit jaar is het weer bingo en een waar woord gebleken. Het hoe, wat, wanneer en waarom zal ik hier wellicht nog wel eens verhalen…
Als u deze column leest, bent u vast al in ‘hogere Paassferen’. Ik tik ‘m echter nog in de strijd van de Goede Week. Volgens mijn wijze en diepgelovige moeder pleegt deze tijd altijd een periode te zijn ‘waarin er lijden op je weg komt’. En ik kan u vertellen: ook dit jaar is het weer bingo en een waar woord gebleken. Het hoe, wat, wanneer en waarom zal ik hier wellicht nog wel eens verhalen…
Ook bij mijn kinderen gebeurt er natuurlijk met de regelmaat van de klok iets dat ze verdrietig maakt. Zo ook afgelopen dinsdag. Er was er één niet een beetje triest, maar compleet over haar toeren. Wat was het geval: ze had achtduizend punten gespaard op ‘Landleven’ en die waren weg. Even voor uw informatie: ‘Landleven’ is een spelletje op Hyves waar je digitaal kunt tuinieren. Dus: virtueel aardappels rooien en onkruid schoffelen. Mijn kinderen vinden dat ontzettend leuk en ze houden hun digitale moestuin al wekenlang perfect bij: het is een waar paradijsje. Al twintig keer heeft hun vader voorgesteld dat ze eens echt, tastbaar onkruid uit zijn tuin gaan rukken, hetgeen natuurlijk veel zinniger is, maar daar is geen enkele animo voor.
In elk geval: er heeft diefstal plaatsgevonden in de digitale moestuin van mijn dochter en dat was intens triest. Snikkend werd mij gesmeekt of ik alsjeblieft nú de mensen van Hyves kon bellen om die punten terug te eisen…
Meestal kan ik me toch wel aardig inleven in de gevoelens van mijn kinderen, maar dit ging ook mijn moederpet te boven. Dus probeerde ik het verdriet tot redelijke proporties te reduceren: “Natuurlijk, dit is een teleurstelling, jammer van die achtduizend punten, maar lieve schat, zoiets hoort bij het leven. Heel vreselijk is dit toch niet?” Leuk bedacht, maar zinloos, want ze snikte maar door. Deze ‘klap’ was blijkbaar zodanig pijnlijk voor het kind dat het allemaal niets hielp. Tja.
En zo ontstond een gesprekje: zou haar – en mijn – verdriet zin kunnen hebben? Wat als we het nu eens geven aan de Heer die zelf zo geleden heeft? “Mama, als ik het nu eens aan Jezus geef, zou Hij er dan mensen mee kunnen redden?” Dat geloof ik zeker, dat Hij dat kan. Ik heb zelfs geleerd dat ook met offertjes mensen uit het vagevuur naar de hemel kunnen. Dus leek mij dit een prima plan. Helemaal blij zei ze: “Nou, dan geef ik het graag aan Jezus. Misschien redt Hij met mijn achtduizend gestolen punten dan wel acht mensen. Of meer…! Há, zo direct is het vagevuur leeg! Wat denk je, zou het druk worden in de hemel?!” En weg waren de tranen. Blij stapten we allebei op van de bank… Zelfs in dit ondermaanse veranderen onze tranen al in vreugde in het perspectief van de eeuwigheid. Als dat geen Pasen is, dan weet ik het niet meer.
Brechje Loenen