Een weekje of wat geleden kwamen de KISI-kids een musical opvoeren bij Chemin Neuf in Oosterhout, waar wij altijd naar de kerk gaan. Het evangelieverhaal van de Barmhartige Vader werd gespeeld en gezongen. Cecile, Chiara en Denise hebben ademloos gekeken. Het was ook écht knap: vijftig kinderen die heel goed zingen, dansen en toneelspelen in prachtige kostuums…

Een weekje of wat geleden kwamen de KISI-kids een musical opvoeren bij Chemin Neuf in Oosterhout, waar wij altijd naar de kerk gaan. Het evangelieverhaal van de Barmhartige Vader werd gespeeld en gezongen. Cecile, Chiara en Denise hebben ademloos gekeken. Het was ook écht knap: vijftig kinderen die heel goed zingen, dansen en toneelspelen in prachtige kostuums. Achteraf bleek zelfs dat een aantal van hen ziek was: een buikgriepvirus deed z'n ronde tussen de KISI-kids. Maar dat was niet te merken. In het KISI-busje had het virus dus z'n slag geslagen en zich heerlijk verspreid. En dus was de leiding de nacht voor het optreden in de weer geweest met emmertjes om het ongerief op te vangen.

Op weg naar huis werd duidelijk dat wij ook een KISI-virus geïmporteerd hadden, maar dan een aangenaam. “Wij willen óók meedoen met de KISI-kids!”, joelden ze alledrie op de achterbank. Of mama dat even kon regelen. Sindsdien wordt de cd Nooit meer alleen grijs gedraaid in huize Loenen, want de baas van de KISI's heeft laten weten: “Chiara en Denise moeten nog net iets ouder worden, maar Cecile kan aansluiten. Ze kunnen vast beginnen met de liedjes uit het hoofd leren.” Dus galmt er dagelijks door ons huis en in onze auto: “Wij zijn kinderen van een bont gezin! Ik heb een papa hoog in de hemel, ja net als jij!”, terwijl ze ter plekke het bijbehorende ‘dansje' doen: handjes voor het gezicht, handjes naar rechts, handjes naar links.

Ik hoop dat ze zo enthousiast blijven. Dit is een kans hun zang-, dans- en toneeltalenten te ontwikkelen, maar bovenal werkt niets zo evangeliserend als… evangeliseren. En dat is wat de KISI's doen: door het spelen van musicals anderen vertellen over God en zijn liefde. Dat werkt heel bijzonder, want de eerste die daardoor geraakt wordt, is natuurlijk het kind zelf.

In de weken na het optreden werkt het KISI-virus nog lang na. Net als ik samen met een onbekende mevrouw in de supermarkt gehaktballen sta uit te zoeken op de vleesafdeling, zingt Denise: “Jezus, mijn koning, mijn vriend, ik houd zoveel van U.” Heerlijk, zo schaamteloos en onbevangen als zo'n kind is. Ik zou het niet in m'n hoofd halen zoiets zo de wereld in te slingeren. Maar als kind dóe je dat gewoon. En daarom hebben we de KISI-kids als Kerk zo hard nodig. Wat wij als ‘grote mensen' vaak zo moeilijk vol passie en overgave durven vertellen aan anderen, kunnen zij dat op hun ontwapenende manier wel!