Natuurlijk was Kerstmis voor mijn moeder op de allereerste plaats het feest van de geboorte van Jezus. Daar hoorde zeker een lekker hapje bij, maar vooral: eenzame mensen. Na de nachtmis toog ze het kerkplein op, gaf haar ogen de kost en zag binnen tien seconden wie er alleen huiswaarts moest keren. Natuurlijk was Kerstmis voor mijn moeder op de allereerste plaats het feest van de geboorte van Jezus. Daar hoorde zeker een lekker hapje bij, maar vooral: eenzame mensen. Na de nachtmis toog ze het kerkplein op, gaf haar ogen de kost en zag binnen tien seconden wie er alleen huiswaarts moest keren. Zo iemand werd direct bij ons thuis uitgenodigd voor warme chocolademelk met kerststol of een vijfgangen diner op Eerste Kerstdag: kwestie van nog eens in de vriezer graven op zoek naar een extra portie gerookte zalm. Deze naastenliefde kwam zeker niet voort uit haar familietraditie, maar uit haar liefde voor God én haar naaste.
Dit niveau van missioneren heb ik nog niet behaald in mijn eigen gezinsleven. Misschien is het een tekort aan eenzamen in onze kerk, maar bovenal een tekort aan lef: zomaar op een vreemde afstappen om hem of haar uit te nodigen bij ons thuis. Ik vind ’t nogal wat… En toch mis ik het. Want al snel worden de Kerstdagen wat leeg en onvervuld als je bijna de hele dag op de bank zit met veel te veel lekkere hapjes binnen hapbereik en de deur potdicht.
Gelukkig hebben we dit jaar de kans om het weekend voor Kerst op ‘Kerstmissie’ te gaan: in veel grote steden organiseert de Gemeenschap Emmanuel straatmissies. Een hedendaagse letterlijk uitvoering van de tekst: “Gaat dus naar de drukke verkeerswegen en nodigt wie ge er maar vindt tot de bruiloft”. (Matt, 22, 9).
Vorig jaar hebben we ook meegedaan en dat was heel bijzonder: in twee uur tijd gingen rond de vierhonderd mensen in op de uitnodiging en lieten zich brengen tot vóór Christus zelf aanwezig in het Allerheiligste. Velen waren geroerd en bleven daar staan vlak voor het altaar. Een jongen van een jaar of twintig zei: “Daar voel ik God..”
Omdat ik mijn kinderen niet wil dwingen tot zoiets, heb ik het eerst aan ze voorgesteld: “Wie wil er met Kerst weer mee op straat evangeliseren?” “IK!” klonk er uit drie monden tegelijk. “Leuk, leuk, leuk!” En dus gaan we op zaterdag naar Eindhoven en op zondag naar Tilburg.
Die Kerstmissies worden zeker fantastisch, maar ik weet nu al dat mijn huis voor Kerst geen boenbeurt krijgt, niet met fonkelende lichtjes in hogere kerstsferen wordt gebracht en het kerstdiner iets ‘makkelijks’ wordt. Allemaal geen probleem voor de dames: “wij versieren het huis wel met zelfgekleurde sterretjes!” En Chiara opperde grijnzend gelijk een kerstmenu: “Nou mama, dan maak je als kerstdiner toch frietjes met een frikadelletje en een klodder mayonaise?!” Nou, dat is dan toch wel verdiend na twee dagen op straat staan. Een missionaris in z’n loon waard!
Brechje