Floor is het klasgenootje en vriendinnetje van Cecile. De gelijkenis tussen Floor en Floddertje uit de boeken van Annie M.G. Schmidt is werkelijk treffend: allebei hebben ze een wilde bos haren, kleding die binnen een dag onherstelbaar vies dan wel gescheurd is en helaas is Floor ook gezegend met een neus voor ondeugd. Zo heeft ze tijdens een druilerige woensdagmiddag bij ons thuis op een onbewaakt ogenblik naar 112 gebeld. Ook is Floor al eens tot aan haar middel weggezakt in de modder bij de vijverpartij tegenover ons huis. Kortom, vóór ik haar meeneem check ik eerst of ik dat mentaal, fysiek en wasmachinetechnisch ga redden. Floor is het klasgenootje en vriendinnetje van Cecile. De gelijkenis tussen Floor en Floddertje uit de boeken van Annie M.G. Schmidt is werkelijk treffend: allebei hebben ze een wilde bos haren, kleding die binnen een dag onherstelbaar vies dan wel gescheurd is en helaas is Floor ook gezegend met een neus voor ondeugd. Zo heeft ze tijdens een druilerige woensdagmiddag bij ons thuis op een onbewaakt ogenblik naar 112 gebeld. Ook is Floor al eens tot aan haar middel weggezakt in de modder bij de vijverpartij tegenover ons huis. Kortom, vóór ik haar meeneem check ik eerst of ik dat mentaal, fysiek en wasmachinetechnisch ga redden.

Floor komt uit een gezin met grote broers en zussen. Op zich geen punt, maar van lieverlee kwam er steeds meer pubertaal uit haar kindermondje. Dat begon met zonder reden melden “Jij bent mijn vriendin niet meer” en het klassikaal en onder vier ogen uitslaan van scheldwoorden en schuttingtaal. Langzaamaan twijfelden Edwin en ik of het zo wijs was Cecile bij Floor thuis te laten spelen. We maakten ons zorgen over wat er binnen die vier muren gebeurt. Maar ja, moet je dat zo pertinent verbieden? Vanuit mijn moedergevoel deed ik dat nog het liefst, maar ik heb bij vriendinnetjes van mijzelf gezien dat overbescherming van ouders niet altijd resulteert in een evenwichtig leven als volwassene. Moeilijk hoor! Afgelopen woensdag stonden Cecile en Floor weer samen stralend voor mijn neus: “Mogen we afspreken bij Floor thuis? Want we moeten nog een toneelstukje oefenen!” Tja, vooruit dan maar.

Drie uur later kwam ik Cecile weer halen. Ik reed met m’n autootje de straat in en vond mijn dochter buiten op de stoep met een sip gezicht. Ik wist meteen dat het niet goed zat. We namen netjes afscheid van Floor en toen barstte Cecile los: binnen in huis was er de ene ruzie na de andere geweest, ze hadden met een boterham voor de tv naar Jetix gekeken en waren voor de rest van de middag de straat opgestuurd zonder dat iemand hen in de gaten had gehouden.

Samen praten we er nog eens goed over: is het eigenlijk wel zo fijn om daar te gaan spelen? “Nee, eigenlijk wil ik daar nooit meer naartoe mama!”, zei Cecile zelf. En zo spreken we af dat Floor alleen nog bij ons komt. Ik ben blij, want nu is het een besluit dat Cecile zelf heeft genomen. Geconfronteerd met een sfeer en een wereld waartegen ik haar had willen beschermen, concludeert ze zelf: dit is niet goed. En die onderscheiding moet ze de komende jaren steeds meer zélf gaan maken.