In een Amerikaans boek over geloofsopvoeding lees ik dat ouders, die hun kinderen echt het geloof hebben meegegeven, intensief voor hun kroost hebben gebeden. Natuurlijk hebben ze nog veel meer gedaan dan dat alleen, maar het gebed was belangrijk. Dat vind ik bewonderenswaardig, want ik moet zeggen dat ik meer van de ‘actie’ ben dan van de ‘contemplatie’. Op de een of andere manier vind ik het makkelijker wat te dóen voor de hemel dan nederig op de knieën te gaan. In een Amerikaans boek over geloofsopvoeding lees ik dat ouders, die hun kinderen echt het geloof hebben meegegeven, intensief voor hun kroost hebben gebeden. Natuurlijk hebben ze nog veel meer gedaan dan dat alleen, maar het gebed was belangrijk. Dat vind ik bewonderenswaardig, want ik moet zeggen dat ik meer van de ‘actie’ ben dan van de ‘contemplatie’. Op de een of andere manier vind ik het makkelijker wat te dóen voor de hemel dan nederig op de knieën te gaan. Ik neem mijn drie dames dus liever mee naar een gezinsweekend of lees een heilig verhaal, dan dat ik gericht voor hen ga bidden. Da’s een beetje de aard van ’t beestje, maar waarschijnlijk óók een tikkie ongeloof in de kracht van het gebed, moet ik bekennen.

Afgelopen zondag gingen we zoals altijd naar de mis en deze keer was er ook een kinderwoorddienst. Enthousiast kwamen Cecile, Chiara en Denise na de preek de kerk weer in huppelen met een mooie kleurplaat. Chiara plofte naast mij in de bank en vroeg hoopvol: “Mama, is het al afgelopen?” Je zou denken dat ze na zes levensjaartjes wekelijkse mis wel weet hoe het gaat, maar helaas. Dus vertelde ik over de consecratie die nog ging komen: “Jezus is dan écht in ons midden. Hij is dan nog dichterbij dan dichtbij.” Maar Chiara zuchtte diep onder haar lot: nog héél lang stilzitten. Tja, dat baart mij dan toch zorgen. We rijden wekelijks heel wat kilometers af om een goede parochie te vinden waar ook andere gezinnen zijn en toch lijkt het vonkje soms niet over te slaan.

Maar goed, wel of geen geraakte Chiara, na de communie probeerde ik rustig te bidden. Naast mij zat mijn zesjarige draaitol achterstevoren te knipogen naar de achterburen. Zucht. Omdat ik niet goed wist wat ik ermee aan moest, bracht ik het in gebed. Daarvoor zat ik tenslotte in de kerk. “God, wilt U haar alstublieft raken met uw Heilige Geest, want mijn pogingen om haar te evangeliseren lukken niet zo best…” Er ging nog een minuut voorbij en Chiara werd wat rustiger. Op het moment dat ik mijn hoofd optilde, tikte Chiara op mijn schouder en meldde met een stralende lach: “Mama! Ik voel de Heilige Geest in mijn hart!” Ik was helemaal perplex. Ze zei letterlijk wat ik in stilte had gebeden. Het was alsof de hemel een grap uithaalde met deze gebedsverhoring. Ik gaf haar een dikke knuffel: “Wat geweldig, Chiara!” Zou het een hint van boven zijn dat bidden voor mijn kinderen veel meer zin heeft dan dat ik denk?