Helaas wil het lot dat Edwin vier jaar jonger is dan ik. Tot zijn vreugde, want daar kan hij me lekker mee pesten. “Ik val nou eenmaal op oude vrouwen”, meldt hij graag met een onschuldig gezicht. Als ik dan net op het punt sta om een huwelijkscrisis te ontketenen voegt hij er snel aan toe: “Maar, je lijkt nog wel achttien hoor…” Helaas wil het lot dat Edwin vier jaar jonger is dan ik. Tot zijn vreugde, want daar kan hij me lekker mee pesten. “Ik val nou eenmaal op oude vrouwen”, meldt hij graag met een onschuldig gezicht. Als ik dan net op het punt sta om een huwelijkscrisis te ontketenen voegt hij er snel aan toe: “Maar, je lijkt nog wel achttien hoor…”

Toen ik kind was, zo eind jaren zeventig, vond ik het damestrio ‘Luv’ helemaal geweldig. In die tijd hobbelde Edwin nog rond in een kinderwagen en heeft dat dus gemist. In felgekleurde pakjes zongen de dames van Luv’ vrolijke discoliedjes bij Toppop en ik vond het prachtig. Tot grote ontsteltenis van mijn moeder, die een liefhebber was van echte muzikale grootheden zoals Mozart, Chopin en Schubert en zich vertwijfeld afvroeg waar haar kind die wansmaak toch vandaan haalde.

Als we hier over praten, denken mijn kinderen dat dit allemaal een eeuwigheid geleden gebeurd is. In hun beleving moet de wereld er rondom mijn jeugd echt heel anders uitgezien hebben. Zo is een telefoon met een snoer naar de haak al onvoorstelbaar. Een platenspeler? Nog nooit van gehoord. En geen DVD-speler, computer en dus ook geen internet en hyves? Hoe kon ik nou contact houden met mijn vriendinnen? Dat moet allemaal wel verschrikkelijk saai geweest zijn! Na zo’n gesprek is de conclusie steevast dat het welbeschouwd een wonder is dat ik al deze barbaarse toestanden overleefd heb.

“Mama”, vroeg Denise laatst bloedserieus. “Heb jij nog dinosaurussen gezien?” Alle jongetjes in haar klas vinden dinosaurussen namelijk prachtige dieren. Helaas leefden deze beesten héél lang geleden en kun je ze zelfs niet meer in een dierentuin zien. Dus tja, dan bedenk je wie ook al héél oud is en in een compleet ander tijdsgewricht geleefd heeft. Logisch dat ze aan mij denkt. Helaas moet ik haar vertellen dat ik die nét gemist heb. Maar Denise laat het er niet bij zitten en wil toch echt iemand spreken die ze wél in het echt gezien heeft. “En oma dan?” vraagt ze snel. “Die nog wel hoor!” zegt Edwin met een uitgestreken gezicht.

Om de zomervakantie maar eens goed te beginnen waren we afgelopen zaterdag in een speeltuin in een volksbuurtje. Dankzij een sterke geluidsinstallatie en Radio Hollandio kunnen alle bezoekers daar continu genieten van allerhande Hollandse krakers: van Manke Nelis tot André Hazes. Plotseling galmde een echte Luv-hit door de speeltuin. Allemaal jeugdsentiment van deze moeder en dus deed ik gelijk vrolijk mee met de handjes de lucht in: shanananananana!  Daarop vroeg Denise met een frons op haar voorhoofd: “Wat is dit nou voor liedje?” Vóór ik antwoord kon geven was haar vader me voor: “Ach kind, daar dansten de dinosaurussen vroeger op”.

Brechje