We moeten een beetje afscheid nemen van de ‘milie Rijkers’, zoals Denise die altijd noemt. U weet wel, het gezin van Henk Rijkers, de redacteur van Katholiek Nieuwsblad. Die kent u natuurlijk, maar niet zijn drie – zonder te slijmen, geheel naar waarheid – ontzettend leuke kinderen en dito vrouw Hanneke.

We moeten een beetje afscheid nemen van de ‘milie Rijkers’, zoals Denise die altijd noemt. U weet wel, het gezin van Henk Rijkers, de redacteur van Katholiek Nieuwsblad. Die kent u natuurlijk, maar niet zijn drie – zonder te slijmen, geheel naar waarheid – ontzettend leuke kinderen en dito vrouw Hanneke.

Toen wij twee jaar geleden naar Roosendaal verhuisden, kenden we daar niemand. We wisten alleen dat ‘Henk van het KN’ er woonde met zijn gezin. Al vóór de verhuizing lag er een vrolijk kaartje op onze deurmat met een ‘welkom in Roosendaal’ erop, afzender: de familie Rijkers.

Onze drie dames gingen de afgelopen twee jaar naar dezelfde protestants-christelijke basisschool als Jan, Marieke en Pieter, de kinderen van Henk en Hanneke. Dat was voor onze kinderen een feest én voor mij. Behalve dat het natuurlijk belangrijk was dat we in elk geval één echt katholiek gezin in de buurt kende, klikte het ook nog eens echt goed. Want Hanneke is van het type: ‘altijd-vrolijk-ook-als-het-onweert-stortregent-of-sneeuwt'.

Dat is voor mensen zoals ik een zegen want 's morgens vroeg als de kinderen naar school moeten, ben ik niet te genieten dankzij een joekel van een ochtendhumeur. Elke dag is het stress ten top voordat ik onze dames gewassen, gevouwen, gestreken en voorzien van een ontbijt in de klas heb afgeleverd. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot en gelukkig las ik laatst in de Linda dat de gemiddelde Nederlandse vrouw om vijf over half negen 's morgens de grootste stresspiek van de dag heeft.

Kortom, als de kinderen weer in het juiste klaslokaal zaten en ik verdwaasd van de zojuist geleverde strijd door de schoolgangen dwaalde, kwam ik Hanneke tegen: óók afgetobd, maar met goede zin en in voor een vrolijke babbel. Altijd vol medeleven (“tjeetje, moet je nu weer helemaal naar Den Bosch rijden!?”), behulpzaam (“als er wat is moet je bellen, hoor!”) of in een melige bui. Ineens is het dan alsof de zon achter het grauwe wolkendek vandaan komt en hup, het leven ziet er weer heel anders uit. Vol goede moed stapte ik dan in mijn autootje om naar werk of huis te rijden.

Nu deze zomervakantie voorbij is, moet ik de dagelijkse portie goede zin van Hanneke ontberen, want de 'milie Rijkers' gaat naar een school net over de grens in België. Daar hebben ze heel goede argumenten voor en wellicht volgen wij ook nog op een dag. Maar ja, zolang het onze dames nog goed bevalt op deze school, hebben wij nog geen reden over te stappen.

Hoewel, het kán natuurlijk zijn dat deze moeder dit ‘afscheid’ niet te boven komt…